“Het bestuur is ons inziens genoodzaakt bij de nog te spelen terugwedstrijd of wel geen publiek van de tegenstander toe te laten, of wel om een sterke politiemacht te verzoeken. Het is wel treurig dat dergelijke maatregelen genomen moeten worden.”
Zomaar een citaat uit een regionaal krantje uit 1933, waar wordt gesproken over een uit de hand gelopen wedstrijd in de tweede klasse van de o zo keurige katholieke Twentse voetbalbond. Goed, er vielen gelukkig geen doden, maar agressie op en rond de velden is kennelijk geen nieuwerwets fenomeen.
In 1933 was er in ieder geval nog geen Twitter, dus over dit voorval is hooguit nagekaart aan de toog in het plaatselijke café. Dat is tegenwoordig wel anders. De ernst van het tragische voorval in Almere was nog niet bekend, of mijn tijdlijn stroomde over van de meldingen en meningen over de mishandeling. Nederland meninkjesland, dodelijk vermoeiend. ‘Het is een maatschappelijk probleem’, ‘het is een voetbalprobleem’, ‘het is een Marokkanenprobleem’, ‘het is een grensrechtersprobleem’. Het hele spectrum kwam langs, van veel te politiek correct tot stuitend politiek incorrect. En dan heb ik het nog niet eens over de honderden ragfijne en olifant-door-porseleinkast analyses over oorzaak, gevolg en oplossing.
Er is geen enkele aanleiding om deze verschrikkelijke gebeurtenis te bagatelliseren of relativeren. En ook vind ik niet dat we het schouderophalend moeten accepteren. Wees boos of verdrietig. Dat mag en moet. Maar er kan in Nederland niet iets ernstigs voorvallen, zonder dat we in een collectieve staat van massahysterie vervallen. We hebben alles zo graag honderd procent in orde, dat we niet meer kunnen accepteren dat er wel eens iets gebeurt dat buiten onze macht ligt. Altijd ons mobieltje bij ons voor het geval dat, in de november de winterbanden erop, vijf jaar extra garantie kopen bij de tv, achtendertig airbags in de auto, code oranje bij zes vlokken sneeuw en de kinderen met helmen en vlaggetjes op de fiets. Ons kan niets gebeuren en dan ineens dit.
Beseffen dat er bij dertigduizend wedstrijden week na week gespeeld door 1,2 miljoen mensen ook wel eens iets gruwelijk mis kan gaan is geen optie. Beseffen dat een bepaald deeltje van de bevolking nu eenmaal bestaat uit onverbeterlijke klootzakjes ook niet.
Nee, gij zult bezinnen!
En nu – een paar dagen later – staat mijn tijdlijn op Twitter dus ineens vol met blauwe tekstblokjes, van mensen die over elkaar heen buitelen om te melden dat er zonder respect geen voetbal is. Een melding die wordt gedaan door mensen die deel uitmaken van de 1,2 miljoen KNVB-leden die wekelijks voor lol een potje spelen. Mensen die af en toe in een vlaag van emotie schelden op medespelers, tegenstanders, het arbitrale trio en misschien wel op zichzelf. Maar die na afloop wel elkaars handen schudden en samen een pintje te vatten. Mensen die dus feitelijk niks te bezinnen hebben.
Ik heb me niet bezonnen dit weekend. Wel heb ik mijzelf gecomplimenteerd met de enorme zelfbeheersing die ik in de ruim twintig jaar die mijn actieve carrière heeft geduurd heb kunnen opbrengen. En ook het gros van mijn medespelers en tegenstanders in al die jaren, want eigenlijk is er zelden iets gebeurd. Maar nu ben ik er wel helemaal klaar mee ook.
Is er nog ergens een leuk potje voetbal komende week?
Oud-Haaksbergenaar René Waning (Apeldoorn) is een hobbyschrijver met een voorliefde voor amateurvoetbal, FC Sankt Pauli, staantribunes met betonrot en de IJslandse competitie. Kwam zelf niet verder dan HSC'21 9 en het zevende zaalteam van Robur et Velocitas, maar dat weerhoudt hem er niet van een mening te hebben over voetbal. 
