Had ik het vorige week over de zegeningen van de bejaardensport – zowel financieel voor onze vereniging als voor de bejaarden in kwestie – thans kan ik putten uit mijn eigen ervaring. Voor de goede orde: niet als deelnemer. Stel je voor zeg. Hoewel ik een pensioen ontvang hoor ik telkens, dat men veronderstelt dat ik nog een salaris ontvang en ver verwijderd ben van afscheid nemen van een baan. Althans, sommigen denken dat. Overigens ben ik geenszins te vergelijken met de (met alle respect) sloffende grijze golf die een e-bike hebben totdat ze op een slechte dag bedoelde fiets-met-hulpmotor tegen een vrachtwagen parkeren. Neen, ik fiets nog louter op eigen kracht. Dat dit misverstand uit de wereld is.
Enfin, ik mocht afgelopen dinsdag mijn collega-trainer, die zijn hart verpand heeft aan bejaardengym, helpen met het op gang helpen van de zeg rijpere types. Een beetje een handje omhoog doen, als het mogelijk is ook een voetje van de grond zien te krijgen.
Hoe een mens zich vergissen kan. Bedoelde trainer legde in figuurlijke zin de zweep erover, waarbij het aanvankelijk driftig klessebessende pak van zeg veertig lieden monter de knieën opwaarts deed, nota bene in een fiks tempo. Vervolgens diende de bejaardenkliek allerlei oefeningen te doen, waarbij het balanceren op één been de hoofdmoot vormde.
Ik deed mee omdat het trainerschap zulks verplicht, waarbij die evenwichtsoefening mij niet bijzonder goed afgingen. Eerlijk gezegd was het een debacle. Ik zag mij menigmaal genoodzaakt het andere been bij te trekken, aangezien ik anders jammerlijk ter aarde viel. Gelukkig waren er een paar bij die er ook moeite mee hadden. “Die zijn er vandaag voor het eerst bij” fluisterde de collega mij toe.
De ervaren oudjes voerden de voorgedane bewegingen zonder moeite uit, ondertussen blijmoedig nieuwtjes uitwisselend. Zo ging het ook verder met het hindernisparcours, waarbij ik de zogenoemde “vlotte groep” mocht begeleiden. Ik begon bij wijze van voorbeeld op slakkentempo de opgeworpen hindernissen te slechten, daarna gingen deze eliteknarren met een verbazingwekkend hoog tempo en soepeltjes de hekjes, kisten, laddertjes en geïmproviseerde slootjes over. Ondertussen weer monter kletsend.
Knap hoor. Ik ga toch zelf ook eens meedoen. Over anderhalf jaar of zo.
Erik Endlich
