Danielle Damhuis (Tilligte, 1985) is lid van touwtrekvereniging Koapman in haar geboorteplaats. Ze deed recent mee aan het WK voor club- en landenteams in Kaapstad. De deelnemers kwamen uit zeventien landen en Nederland scoorde diverse zilveren en bronzen medailles. Damhuis deed mee in een aantal categorieën. Met het mixteam van vier mannen en vier vrouwen werd ze in de gewichtsklasse tot 580 kilo tweede, met een mixteam van speelsters uit Nederland, Zwitserland en Baskenland in de 500 kiloklasse werd ze zesde.
Het mannenteam van Koapman haalde in de 680 kiloklasse een keurige derde plek in de poule en in de 720 kiloklasse een knappe bronzen medaille. Damhuis eindigde met de Oranje-vrouwen op een vierde plek achter Chinees Taipei, Zwitserland en Engeland in de 540 kilocategorie.
Hoe lang doe je al aan touwtrekken, hoe ben je erbij gekomen?
‘Ik ben op m’n twintigste begonnen. De vereniging bestaat al sinds 1981, en toen ik jong was zijn ze verschillende keren wereld- en Europees kampioen geworden met de vereniging en het nationale team. Ik ben met het touwtrekvirus besmet via een vriendin die erg enthousiast was. Ik heb een keer meegetraind en was meteen verkocht. Voor wie een keer wil komen kijken: we trainen elke donderdagavond vanaf acht uur op de velden van Erve Ribberink aan de Westenveldweg in Tilligte. Onze wedstrijden vinden plaats op het terrein van de familie Scholtenhave aan de Ootmarsumsestraat.’
Wat vind je er zo mooi aan?
‘Je kunt er alles in kwijt. Je hebt er kracht en uithoudingsvermogen voor nodig, tactiek en techniek. Tijdens een wedstrijd gaat het om explosieve kracht, maar je moet het ook lang kunnen volhouden. Elke wedstrijd en elk toernooi is anders. Het is een echte teamsport, je moet het samen doen. Hoe beter een team op elkaar is ingespeeld, hoe beter de resultaten. Naarmate je meer ervaring hebt kun je het steeds beter volhouden en weet je hoe je je energie moet verdelen tijdens een wedstrijd. Toch zijn er altijd voldoende punten om aan te werken en nog beter te worden en dat blijft een uitdaging, zowel persoonlijk als met het team.’
Wat doe je er voor, hoeveel uur per week train je?
‘We beginnen in februari als vereniging met twee keer anderhalf uur trainen per week. Tijdens het seizoen wordt dit uitgebouwd naar drie keer twee uur. Met de nationale damesselectie beginnen we in april met één training in de twee weken, afwisselend in Holten en Laren. Vanaf juli wordt dit opgevoerd tot een keer per week. Gedurende het afgelopen seizoen heb ik voor het mixteam ook regelmatig in Eibergen getraind en daarnaast loop ik nog een uur of twee tot vier hard per week. Ook doe ik aantal keren per week spierversterkende oefeningen, dus: ja, ik doe er wel wat aan, maar dat zou ik niet doen als ik het niet leuk vond.’
Wat doe je daarnaast in het dagelijkse leven?
‘Ik werk als customer service employee bij BYK Netherlands in Denekamp, een bedrijf dat gespecialiseerd is in de ontwikkeling en productie van innovatieve producten in de sector van speciale chemicaliën.’
Vind je dat touwtrekken voldoende media-aandacht krijgt?
‘Nee, helaas niet, het zou mooi zijn als dat wat meer zou worden. Dit jaar hebben we als vereniging en als sport geen klagen gehad, het herenteam is bij de NOS in beeld geweest en was zelfs op de BBC te zien.’
Hoe was de belangstelling in Zuid-Afrika, was er veel volk op de been?
‘Normaliter zijn het vooral de touwtrekkers en de clubsupporters zelf die op het veld zijn. Dit jaar waren er ook verschillende Afrikaanse teams, die hun eigen fans mee brachten, en net als bij het voetbal gaf dat veel spektakel. Mooi om te zien en te horen!’
In hoeveel landen wordt er in wedstrijdverband aan touwtrekken gedaan?
‘Van 1900 tot 1920 was touwtrekken een Olympische sport als onderdeel van het atletiekprogramma. Momenteel zijn er bijna tachtig landen, verspreid over alle werelddelen, waar touwtrekken een georganiseerde sport is. Alleen op Groenland en in grote delen van Zuid-Amerika wordt er niet aan gedaan, tenminste niet officieel. Afrika is als continent ook nog niet geheel voorzien, maar hopelijk komt daar na dit WK, dat toch een reclame voor de sport was, gauw verandering in.’
