ENSCHEDE – Mabel Brands (Enschede, 1998, op de foto nummer 15) leerde het hockeyen bij EHV. Ze doorliep er alle eerste selecties, ook voor het district Oost, en debuteerde op haar twaalfde in het eerste. Haar talent bleef niet onopgemerkt en zo sloot ze in 2014 aan bij de dames van Wageningen, die toen naar het hoogste niveau van Nederland waren bevorderd. Ze scoorde er de eerste hoofdklassegoal in de geschiedenis van de club en was succesvol tegen de top drie Amsterdam, Den Bosch en Laren. Terug op het oude nest degradeerde ze met EHV uit de overgangsklasse, waarna ze opnieuw in de hoofdklasse terecht kon, nu bij het Utrechtse Kampong. Daarmee speelde ze vorige week zaterdag in het Wagener, het Wembley van het hockey, tegen Amsterdam dat met 2-1 won door de 1-0 na tien seconden en de 2-1 tien seconden voor tijd.
Bizar scoreverloop, maar hockeyen in het Wagener, heb je daarvan altijd al gedroomd?
‘Als klein meisje heb ik er wel eens naar een hoofdklassewedstrijd gekeken, en dat ik er nu zelf sta te spelen is natuurlijk heel bijzonder. Ik had toen nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Het is voor mij eigenlijk begonnen, jaren geleden, toen we met de B1 van EHV naar de NK finale van het zaalhockey gingen kijken. Dat wil ik ook, dacht ik toen, en hoe gaaf is het dan als je dit jaar zelf met Kampong in die finale staat? Ik werk hard, heb plezier en geniet van alle momenten die op mijn pad komen. Ik zeg maar zo: KWW, kiek’n wat ’t wot. Ik heb hockey altijd al leuk gevonden en doe het nog steeds met veel plezier, dat is het belangrijkste denk ik. Het plezier voor hockey heeft me gebracht waar ik nu ben.’
Jullie keepster Alexandra Heerbaart was tegen Amsterdam de beste van het veld, maar wie is volgens jou de beste speelster van de hoofdklasse?
‘Ik denk dat de beste speelster van de hoofdklasse Gigi Oliva is. Die speelt ook bij ons en van haar kan ik nog heeeeel veel leren. Ze is super handig met de bal, mega explosief en heeft daarbij ook nog eens overzicht.’
Kun je je die eerste goal voor Wageningen nog herinneren, hoe ging die?
‘Ja, zoiets vergeet je niet snel. Het was de eerste thuiswedstrijd en dan ook nog eens tegen topclub Laren. Er was dus veel publiek aanwezig. Ik kan het allemaal in slow motion nog afspelen. Evy Broeder onderschepte de bal op de middenlijn, liep naar binnen, ik kwam met een loopactie vrij op de cirkel waar ik de bal kreeg. Toen stond ik opeens oog in oog met Joyce Sombroek, die toen keepster was van het Nederlands Elftal. Ik schoot en de bal belandde in het net. Yes! dacht ik toen.’
Hoe combineer je hockey met je studie, hoeveel tijd gaat daar in zitten?
‘Ik stop veel tijd in hockey en moet dan ook stiekem toegeven dat studie dit jaar niet op de eerste plek staat. We trainen vijf keer in de week en hebben daarnaast nog een wedstrijd. Ik woon bij mijn ouders in Enschede, dus daar komt dan nog een bus- en treinreis van twee uur heen en twee uur terug bij. Dit klinkt waarschijnlijk zwaarder dan het is. Het kost me veel tijd, maar ik krijg er heel veel voor terug. De tijd die ik over hou naast hockey en studie breng ik graag door met m’n familie en vrienden.’
Je was vorig jaar bijna geslaagd met je Amerikaanse droom, ga je dat nog eens proberen?
‘Achteraf ben ik blij dat ik niet naar Amerika ben gegaan om studie en hockey te combineren, want dan had ik dit avontuur met Kampong moeten missen. Het zou trouwens wel goed geweest zijn voor mijn Engels, want dat is hier de voertaal.’
Hoe hoog schat je de kans in dat EHV weer naar de overgangsklasse promoveert en kom je dan weer terug?
‘Ik verwacht dat EHV weer terugkeert naar de overgangsklasse. Ze hebben een jong en talentvol team dat zeker naar boven kan gaan kijken. Ik denk niet dat ik komend seizoen al terugkeer naar EHV, omdat ik Bewegingswetenschappen ga studeren in Amsterdam en op zoek ga naar een kamer in Utrecht. Hoogstwaarschijnlijk sta ik wel zo vaak mogelijk langs de kant om ze aan te moedigen.’
FOTO: Paul Mosch
