ENSCHEDE – ‘Ouwe’, noemen ze hem wel eens bij FC Twente. 40 jaar is hij inmiddels. En dan word je in de voetbalwereld, waar jonge goden zich profileren, al snel als een soort bejaarde aangesproken. Feit is dat Sander Boschker vanavond zijn doel verdedigde met reflexen die menig twintigjarige Eredivisie-doelman met jaloezie zou gadeslaan. De eerste helft oogde moeizaam, maar de tweede helft ontpopte Boschker zich, door zijn ploeg op de been te houden na een miraculeuze redding, tot de belangrijkste man van het veld. In de penaltyreeks bleef hij de rust zelve. Boschker keerde een penalty en was ineens weer dé held. Net als in 2001.Het mooiste aan die heldenrol van Boschker? De manier waarop hij reageert. In het ‘nieuwe’ FC Twente, dat door de diverse mix van culturen meer weg heeft van een vreemdelingenlegioen, vertolkt hij als één van de weinigen de identiteit van een Tukker, ook al is hij een geboren Achterhoeker. Onbevangen loopt hij door de catacomben. Broodnuchter zijn zijn antwoorden. Een handje hier, een handje daar, een klop op de schouder bij een journalist: Boschker kent iedereen. En iedereen kent hem door en door. Of hij, net als iedereen een déjà vu had? Nee, zegt hij stellig, om er vervolgens aan toe te voegen: ‘Is dat alweer tien jaar geleden?’ Boschker dacht aan FC Zwolle, toen hij vlak voor tijd ook zijn team op de been hield. En ook beslissend was in de penaltyreeks. ‘Ik wist direct dat we die penaltyreeks vanavond gingen winnen. Ik dacht: als die jongens de ballen er gewoon in schieten, dan pak ik er sowieso één.’
De gedachten van Boschker kwamen tot volle wasdom. Alleen die persoonsverheerlijking, dat lijkt niet zo aan hem besteed. Euforie toont Boschker op een andere manier dan veel van zijn collega’s. De brede glimlach is er, maar zijn verhaal hoort gortdroog. ‘Ik ben wel blij, absoluut, maar ik ben nuchter. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Bovendien hebben we nu een wedstrijd gewonnen. Ik heb nog geen tastbare prijs in handen’, is zijn realistische redenatie. Nerveus was Boschker in aanloop naar de wedstrijd ook niet meer. Hij oogde net zo rustig als zijn voorbereiding was. ‘Als keeper heb je normaal wel ritme nodig, maar hoe ouder je wordt, hoe meer je het op ervaring doet. Keepers maken zich snel druk om dingen. Dat doe ik niet meer. Heeft met de leeftijd te maken.’
Tot voor kort maakte Boschker zich nog wel druk. Dat Michel Preud’homme Nikolay Mihaylov benoemde tot eerste keus, kon er maar niet in. Het deed pijn. Maar Boschker heeft het een plek gegeven. ‘Ik heb de rust terug. Ik heb het in de hoek neergezet. Het is nu eenmaal zo, ik kan er niets aan veranderen. Inmiddels heb ik het plezier ook een beetje terug gevonden. Dat is voor iedereen het beste. Ook voor mezelf. Anders zit ik mezelf alleen maar dwars.’
Het bekertoernooi is nu voor hem. Dat hij elk bekerduel speelt, is een belofte van Preud’homme. En Boschker is vastberaden die prijs te bemachtigen. Wat hij volgend jaar doet, weet hij nog niet. Iedereen speculeerde over een vertrek, maar Boschker kan ook volgend jaar vrede vinden in een tweede keus bij Twente. ‘Ik wil hier nog heel graag blijven, heb het fantastisch naar m’n zin. Het is toch het allermooiste als je elke dag iets kunt doen waar je plezier in hebt’, stelt Boschker de wedervraag. En als er onverhoopt toch een club uit de onderste regionen van de Eredivisie aanklopt met het vooruitzicht op een basisplek? ‘Dan moet ik daar heel goed over nadenken. Heel goed.’
