Iedereen heeft het nu wel heel deftig over het nieuwe systeem waarmee Louis van Gaal in Qatar wil scoren, maar zo ingewikkeld is het allemaal niet. Het gaat er gewoon vooral om dat je de juiste spelers op de juiste plek zet en of dat nu 1-3-4-1-2 of wat dan ook heet, maakt niet zo heel veel uit, als het er samen maar elf zijn (daarover later meer). Mijn favoriete systeem? Oké, met de 4-3-3 van Oranje in 1974 was weinig mis (wel jammer van die bijziende clown in de goal), maar mooier dan de 4-2-4 formatie waarmee Brazilië in 1970 wereldkampioen werd, met de volgende spelers, gaat het niet meer worden: Félix; Carlos Alberto, Brito, Wilson Piazza, Everaldo; Gerson, Clodoaldo; Jairzinho, Pelé, Tostao, Rivelino. Deze blauwgele orkaan blies elke tegenstander omver, met als hoogtepunt de 4-1 van Carlos Alberto in de finale tegen Italië. (YouTube!)
In datzelfde jaar 1970 krijgt het Nederlands Elftal een nieuwe bondscoach: Dr. Frantisek Fadrhonc, een uiterst vriendelijke, maar volstrekt onverstaanbare Tsjech, die eerder succesvol was bij Go Ahead, Willem II en SC Enschede. Onder zijn leiding bereikte Oranje in 1974 voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog weer een WK, waarvoor de KNVB hem als tweede man inzette onder supervisor Rinus Michels, die hem niet echt serieus nam en consequent als ‘Dokter Fáárendonk’ aansprak. Zijn persconferenties waren legendarisch: de man sprak nogal met consumptie, waardoor de journalisten op de eerste rij de volle laag kregen. Ook was hij redelijk warrig en zo kon het gebeuren dat een oplettende reporter hem ooit moest corrigeren nadat hij de opstelling had voorgelezen: ‘Meneer Fadrhonc, dat zijn er twaalf.’
Peter Bonder
