“As hee ‘m stopt, bu’j mien breur!” schreeuwde hij in mijn oor. Mijn adem stokte en ik voelde de slagader dreunen in mijn keel. Ik heb niet eens een broer, maar toch nam ik de woorden van de onbekende man voor waarheid aan. Ik kende hem niet en toch voelde het vertrouwd. We hadden een band opgebouwd in 120 minuten zonder ook maar een woord met elkaar te wisselen. Het enige wat ik met de man gemeen had, was dat we die dag in hetzelfde vak in De Kuip zaten. Naast elkaar.
Ik was zestien. Op dat moment was mijn grootste zorg om een kickstart op mijn Puch te krijgen. Voetbal keek ik wel, maar niet in het stadion. Als kleine jongen had ik een seizoen Diekman meegemaakt, omdat mijn ouders een Auping-bed bij Van Gils hadden gekocht en daar zaten twee gratis seizoenkaarten bij. Voetbal was tot 24 mei 2001 iets voor zondagavond 19:00. Iemand kon die dag niet en de vraag was of ik wilde gaan. En of ik ging.
Met mijn gekregen kaartje stapte ik in Rotterdam uit de bus. Onderweg waren er spandoeken en we werden uitgezwaaid door duizenden mensen op viaducten. Het had iets heroïsch. Achterop mijn rode t-shirt stond dat ik die dag met 29.999 andere Tukkers was gekomen. Bij De Kuip was het een gekrioel van rood. Zwaar onder de indruk zocht ik naar mijn plaats. Strak langs het veld, lange zijde.
Al ver voor de toss was ik gehypnotiseerd door de atmosfeer. Ik vergaapte me aan het immense doek, de massa rode mieren, het golvende stadion en het indringende geluid van een naderende apotheose. Van de wedstrijd zelf kan ik me weinig meer herinneren. Het is de penaltyserie die in mijn geheugen staat getatoeëerd. De pijn van Heubach, de kick bij de mistrap van Waterreus en de rugwaartse balplaatsing op de stip van Joonas Kolkka. Tijdens dat laatste moment keek ik naar mijn buurman. Hij schreeuwde in mijn oor. Een moment later was ik zijn broer en was voetbal nooit meer alleen voor zondagavond 19:00.
