De derby in Vjenne, tussen DETO en DOS’37 leeft in het dorp en de strijd tussen de twee buren op sportpark Het Midden houdt de gemoederen best wel bezig, hoewel de supporters tegenwoordig op een normale manier met elkaar omgaan. Dat schijnt vroeger echter wel anders geweest te zijn, maar vroeger was alles anders, zij het niet altijd beter.
Het was gezellig en lekker druk rond het veld, maar het werd geen wedstrijd, het krachtsverschil was gewoon te groot. DETO was na de eerste minuten heer en meester en liet al snel zien de beste te zijn. De slag werd op het middenveld gewonnen en DOS liep constant achter de feiten aan. Daar ga ik het overigens met mijn trainer van de Old Stars Twenterand nog wel over hebben. De doelpunten van DETO werden keurig verdeeld, drie voor de rust en drie na de rust. Als DETO nog wat scherper in de afwerking was geweest, had de uitslag voor de geel-zwarten nog veel dramatischer kunnen oplopen. Het werd uiteindelijk 6–1 en die eretreffer gun ik DOS wel, het was tenslotte allemaal al erg genoeg. De voorgaande vijf derby’s gingen voor DOS niet verloren, maar dit verlies bracht de boodschap wel over.
Dit seizoen is de technische leiding van het eerste elftal van DETO vanaf het begin van de competitie in handen van Jos van der Veen, een jonge en ambitieuze trainer, althans 28 jaar is best jong. Dat de ervaring van Guus Hoevenberg belangrijk is, werd vorig jaar al duidelijk en zij gaan dit jaar vrolijk verder op de ingeslagen weg. Een succesvol en misschien wel gouden koppel, waar de club nog veel plezier aan gaat beleven. Het begon vorig seizoen al, bij het tweede elftal, toen beiden plotseling ook gevraagd werden voor het eerste en dit elftal via de nacompetitie wisten te behouden voor de eerste klasse. Het ziet ernaar uit dat de nacompetitie er dit seizoen niet aan te pas hoeft te komen. Weer promoveren dan? Als dat gebeurt dan gebeurt het, maar ik denk persoonlijk dat dit te vroeg zou komen. Een stabiele eersteklasser worden lijkt mij voorlopig goed genoeg voor de club die de neerwaartse spiraal eindelijk lijkt te hebben omgebogen. Veel valt er echter nog niet over te zeggen na vier wedstrijden. Jammer voor de neutrale toeschouwer dat het geen moment spannend werd, maar het was in ieder geval wel heel gezellig.
Het was de laatste wedstrijd van DOS-voorzitter Bertus Dasselaar; na tien jaar treedt hij af en deze afscheidswedstrijd zal hem nog wel even bijblijven. DOS heeft onder zijn leiding een grote stap voorwaarts gemaakt en niet alleen de accommodatie is geprofessionaliseerd. Dat DOS een moeilijk seizoen tegemoet gaat, valt na een paar wedstrijden natuurlijk ook nog niet te zeggen, maar zo’n begin had men niet verwacht. Zo’n draai om je oren van je rivaal naast de deur doet best pijn. Sterkte Bertus, aan jou heeft het niet gelegen vanmiddag, je laat een mooie club achter en het komt wel goed.
Chris Walraven
