Als atleet zonder bal – een voetbal voor alle duidelijkheid – heb ik vanzelfsprekend geen verstand van de voetbalsport. Wij atleten rennen slechts voorwaarts, zonder schijn- of andere fakebewegingen, we gaan niet aanstellerig onderuit, hebben nooit problemen met de wedstrijdleiding en we rusten nimmer halverwege.
De sportstudio’s zijn dezer dagen bevolkt met zogenaamde voetbalanalytici die aan de hand van herhalingen, pijltjes en cirkeltjes aangeven waarom zus-en-zo en die-en-die beter naar binnen, buiten of in het geheel niet spelen moet. Wij hardlopers hebben echter zicht op het loopvermogen van voetballers. Daarbij zien wij de grote lijnen.
Opvallend is dat ploegen die op papier zoveel sterker zijn weliswaar in het veld beduidend meer balbezit hebben, maar nalaten daaruit te scoren. Telkens wordt de volle breedte van het veld gebruikt om de bal middels wandelvoetbal over te tikken en in de ploeg te houden, maar uiteindelijk wint de onderliggende partij met strafschoppen. Zie bijvoorbeeld Portugal en Denemarken. De angst om te verliezen is dan aanmerkelijk groter dan de wil om te winnen. Voor een hardloper is dat een vreemde gedachte. Het is immers niet waarschijnlijk dat een atleet angstig gaat wandelen en van links naar rechts en terug zwalkt, zodat hij niet door kramp, een val of een ernstige vorm van hijgen overvallen wordt. Neen, wij gaan hard rechtdoor en tot het gaatje. De dood of de gladiolen, onder dat motto.
Daarom is het voor ons zo onbegrijpelijk dat de bal niet telkens richting het doel van de tegenstander gaat. De zin van voetbal is toch om te scoren. Dat er aldus wel eens balverlies wordt geleden is dan een risico, maar zo is het leven. Wie niet waagt wint niet, geluk moet worden afgedwongen, beter strijdend ten onder dan laf op het veld – dat soort dingen. Kijk, ook ik begin regelmatig te snel, waarna ik het moet bekopen. Maar finishen doe ik altijd. Soms in een betere tijd dan verwacht.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar de Mexicanen die het met de moed der wanhoop opnemen tegen Brazilië. Wat er ook uitkomt, beide ploegen zoeken steeds rusteloos de doelmond van de tegenstander. Zelden zonder een omweg, slechts sporadisch wordt er een balletje breed gelegd. Wat wel weer tot weerzin leidt, is dat de Brazilianen- met Neymar voorop – na een duwtje of tikje met gevoel voor drama dus luid kermend de grasmat opzoeken om daar een uitvoering van de Stervende Zwaan ten beste te geven. Dat is hoogst irritant maar schijnt onlosmakelijk met het Zuid-Amerikaanse voetbal verbonden te zijn.
Wij doen dat binnen de atletiek niet, hoewel er wel wat voor te zeggen is om de emotie ook binnen onze sport in te brengen. Dus moeten we gaan duwen en trekken, op de voeten lopen, met geschreeuw de concentratie bij de concurrentie verstoren, verontwaardigd verhaal halen bij de jury. Kortom: we hebben nog veel werk te verzetten.
Erik Endlich
Goed verhaal weer, Erik. Wat een vertoning gisteravond bij Engeland-Colombia. Bij het hockey mag alleen de aanvoerder zich tot de arbitrage wenden voor een beschaafd protest. Wie zich daarbij aansluit krijgt onmiddellijk geel.