Zaterdag 28 mei vindt voor de achtste keer het Lesley Boerebach Talententoernooi plaats. Ongeveer zestig vrijwilligers zullen weer zorgen voor een geslaagd evenement, daar ben ik van overtuigd. Voor mannetjes van rond de tien jaar is er niets mooiers dan het spelen van een toernooi. Veel wedstrijden achter elkaar, mooie bekers en veel toeschouwers. De achtste editie dus alweer. Als ik terugdenk aan de vorige zeven zijn er veel momenten die mij bij zijn gebleven.
Het eerste toernooi was voor mij zo indrukwekkend dat de hele dag snel en onwerkelijk voorbij ging, als in een roes. De opening door Hugo Borst, de ballonnen, het vriendenteam van Lesley en Sven. Verder de oud-scheidsrechters uit het betaalde voetbal, onder andere John Blankenstein, Hans Reygwart en Bep Thomas, die de wedstrijden in goede banen leidden .De eerste winnaar AZ, gecoacht door mijn vriend Max Huiberts en de vele toeschouwers die, op wat voor manier dan ook, hun medeleven toonde.
Het voelde vreemd, goed en is onvergetelijk. Opvallend is ook, dat het op twee toernooien na, altijd prachtig weer is geweest en dat is mooi meegenomen. Het zoeken naar de beste speler en keeper van zowel de amateur- als de profteams is een moeilijke maar dankbare taak, die ik met hulp van velen met plezier uitvoer, elk jaar weer. Ik probeer het altijd zo eerlijk mogelijk te doen, maar een lichte voorkeur voor jongetjes met blond haar, een nummer tien op de rug of rechtsbuitens heb ik wel. Lijkt een speler erg veel op Lesley dan is het voor mij onmogelijk neutraal te zijn. Al moet het mannetje natuurlijk wel goed kunnen voetballen, anders valt het teveel op’…
Als straks bij de opening mijn gedicht ‘Nooit meer zaterdag’ wordt voorgelezen, de rood witte ballonnen de lucht ingaan en de minuut stilte begint, hoop ik dat vele deelnemertjes, vaders en moeders even denken dat wat gewoon is eigenlijk niet altijd gewoon is .Daarna zal het toernooi aanvangen en zal er worden gestreden om de grote cup. Het zal weer een sportieve strijd zijn met hopelijk weinig wanklanken. Het zal voor vele aanwezigen een toernooi zijn zoals vele andere toernooien. Maar voor mij is het een toernooi dat zolang het zal bestaan, onwerkelijk zal blijven, want het draagt de naam van mijn overleden zoon. Ik kan en zal er nooit aan wennen …….
