Op zaterdag 30 juli 1966 stond ik met m’n fietsje aan de grens in Buurse bij Nieuwe Weme, waar toen nog alleen Kaffee vanuit een woonhuis verkocht werd. Duitsland had die middag de finale van het WK in Londen verloren van Engeland, onder andere door het befaamde Wembley-Tor, waarvan nog steeds niet definitief is vastgesteld of de bal nu wel of niet de doellijn gepasseerd heeft. Ik herinner me nog dat een nogal dikkige Russische grensrechter met een witte riem en een grote snor het doelpunt goedkeurde, maar echt zeker van zijn zaak leek hij niet. Hoe dan ook, de Mannschaft had verloren en dat was voor ons het sein om vanuit het zomerhuisje aan de Wargerinksweg met z’n allen naar de grens te fietsen om die Duitsers eens hartelijk uit te lachen. Ik was twaalf, zeg ik er ter verklaring bij, maar ik moet toegeven: het zat er al vroeg in.
Bijna acht jaar later, op maandag 22 juni 1974, speelden de Duitsers opnieuw een WK-wedstrijd die de geschiedenisboeken zou halen. Ze moesten tegen de buren van de DDR, die door het dagblad Bild overigens consequent werd omschreven als ‘die sogenannte DDR’. Het was de laatste wedstrijd in de poule en Duitsland had al twee keer gewonnen, maar er stond natuurlijk veel meer op het spel dan alleen de sportieve eer. Dit was een zaak van nationaal belang en dat hadden de Genossen van de Stasi ook wel door. Zij organiseerden onder de codenaam Aktion Leder een campagne om alle spelers, stafleden en supporters zorgvuldig te screenen. Op de Duitse televisie was pas geleden hierover een fascinerende documentaire te zien en ik kan u beslist aanbevelen om deze op youtube aan te klikken. Oh ja, Jürgen Sparwasser scoorde namens de DDR een kwartier voor tijd de sensationele 0-1 eindstand, maar de een-tweetjes van de Stasi stonken net zo hard als de vingers van Joachim Löw.
Peter Bonder
