Een keer per jaar wordt sinds 1896, zeven oorlogsjaren uitgezonderd, tussen Parijs en Roubaix een wielerkoers verreden waarop bovenstaande kwalificatie helemaal van toepassing is. Het decor, de omstandigheden en de ontberingen die de renners moeten ondergaan zijn welbeschouwd niet meer van deze tijd. Een van de metaforische symbolen van deze koers vormen de in keihard, ijskoud beton en graniet uitgevoerde douches aan de finish. Geradbraakte, gebroken uitgeputte en bebloede renners worden zittend op stenen bankjes, bedekt met stof en modder of onder de douche schaafwonden uitschrobbend vastgelegd door vrijelijk in- en uitlopende fotografen.
Telegraafjournalist Raymond Kerckhoffs bracht zaterdag voorafgaand aan de koers een passende hommage aan dit bijzondere gebouw. Het blijkt dat steeds meer exponenten van de huidige generatie wielrenners de voorkeur geven aan de comfortabele douches in de ploegbussen. Routiniers zoals Sunwebrenner Roy Curvers (39) proberen hun jonge ploegmakkers veelal tevergeefs te overtuigen hen te vergezellen naar de kille betonbakken. Curver’s 20-jarige Zwitserse ploegmaat Marc Hirschi had zelfs nog nooit van landgenoot en Wereldkampioen 1998 Oscar Camenzind gehoord. Nee, de jeugd zou niets meer om nostalgie geven.
Renners die niet beseffen op wiens schouders zij staan en waar zij vandaan komen dwingen geen plaats af in de kleurrijke historie van de wielersport. Zij zijn de karakterloze anachronisten van het peloton.
Theo de Rooij
