15-07-2018: Wielrennen: Giro Rosa: Cividale Friuli
Annemiek van Vleuten wint de 29e Giro Rosa
De sportieve aandacht in de media is de afgelopen weken gegaan naar het WK voetbal en nu is het de Tour de France die veel aandacht genereert. Het tennis van Wimbledon kreeg daardoor ook niet echt de aandacht die het verdient, hoewel de publieke omroep wel probeert er iets van te laten zien. Van het heroïsche gevecht tussen Djokovic en Nadal, dat pas diep in de vijfde set werd beslist, kregen we bijvoorbeeld niet veel mee. De NPO doet haar best en gebruikt op momenten zelfs twee netten tegelijk om drie evenementen te laten zien en dat is best een lastige opgave. Mede daarom hebben we helaas niets of vrijwel niets gezien van de buitengewone prestaties van de Nederlandse wielrensters in de Giro Rosa. Waarom moeten we echter kijken naar urenlange en slaapverwekkende beelden van een peloton in de Tour dat kat en muis speelt met een kopgroep? Op die momenten had de NPO natuurlijk de beelden van de Giro moeten en kunnen doorgeven en er zelfs dezelfde commentatoren voor kunnen gebruiken.
Ik heb al eerder aandacht besteed in mijn columns aan bijzondere sportieve prestaties van vrouwen en het feit dat daar nog steeds te weinig aandacht aan wordt besteed. Hoewel er wel stappen worden gemaakt en het Nederlands vrouwenvoetbalelftal hierin een voortrekkersrol opeist, spelen de vrouwen op dit gebied nog steeds een ondergeschikte rol. Dat er keuzes gemaakt moeten worden snap ik, maar die vallen wel vaak in het nadeel van de sportieve prestaties van de vrouwen uit. Daar zijn allerlei redenen voor aan te geven, maar opvallend is wel dat deze redenen vaak alleen maar door mannen worden gegeven. Ik heb persoonlijk wel wat met vrouwen vandaar deze column, overigens weet ik uit eigen ervaring ook dat zij heel goed in staat zijn om zelf voor hun belangen op te komen.
Het zal dus veel mensen volledig zijn ontgaan wat een uitzonderlijke prestaties Annemiek van Vleuten en de andere Nederlandse wielrensters leveren of hebben geleverd in Italië. De Giro Rosa is een zware wielerkoers van 10 etappes waar de beste professionele vouwenploegen aan deelnemen. Als je, zoals Annemiek van Vleuten, in een klimtijdrit over 15 kilometer je concurrenten allemaal op minimaal 2.30 achterstand fietst, lever je een prestatie die breeduit media-aandacht had moeten krijgen. Volgens mij is het nog nooit voorgekomen dat de verschillen, zowel bij de mannen als bij de vrouwen, in een klimtijdrit over deze afstand zo groot waren. De verschillen worden normaal gesproken in seconden uitgedrukt, dus is dit een bijna bovenaardse prestatie.
Tijdens de Olympische spelen in Rio zag ik haar voor het eerst rijden, hard op weg naar de gouden medaille. Ik zag haar echter ook vallen en ik zie haar nog bewegingloos liggen met haar nek in een vreemde houding op een stoeprand. Ik dacht op dat moment echt het ergste, maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en zelfs meer dan dat. Daar is eigenlijk de victorie voor haar begonnen, maar ik denk dat zij toch liever haar carrière met een gouden medaille was gestart. Er staat op dit moment geen maat op van Vleuten en ook tijdens de beklimming van de Monte Zoncolan, een monsterklim van 10,1 kilometer met een gemiddelde stijging van 11,9%, fietste zij gisteren haar concurrenten weer op minuten. Dat zij deze Giro Rosa gaat winnen, durf ik dan ook wel te voorspellen of een valpartij moet haar vandaag in de laatste etappe weer parten spelen. Maar, wat er ook gebeurt, deze prestaties neemt niemand haar meer af, maar had in mijn ogen wel veel meer media-aandacht moeten krijgen. Gefeliciteerd Annemiek, je bent echt een kanjer.
Chris Walraven
