Een tijdje terug raakte ik per ongeluk verzeild in Almelo. En omdat ik wist dat ik de Bornsestraat naderde begon ik meer en meer om me heen te kijken of ik ergens de klassieke oude tribune van Heracles ontwaarde. Plotseling dook ie op, pal op mijn netvlies, in vol ornaat. Ik voelde mij als een devoot katholiek die een Maria-verschijning waarneemt. Daar stond hij surrealistisch te zijn. Een brokje verstilde voetbalhistorie in een verder aardser dan aardse omgeving van nieuwbouwwoningen en kale voetbalvelden.
Gelukkig is de oude tribune er nog. Want wat is er een berg cultureel erfgoed verloren gegaan de laatste jaren. Je zou er bijna van gaan janken. Ergens begin jaren negentig deed het marketingdenken zijn intrede in het voetbal. Comfort werd het toverwoord, voetbal werd een event en een avondje uit. En ja, misschien ook wel logisch, want er moet immers brood op de plank komen. Maar had het allemaal niet iets minder rigoureus gekund? Je gooit de Plechelmusbasiliek toch ook niet tegen de vlakte omdat de kerken leeg lopen?
Allemachtig, wat is er een hoop moois verloren gegaan in de laatste twintig jaar. Terwijl het land van Heerenveen tot Kerkrade werd volgeplempt met smetteloze all-seaters met gracht, beton en ontsluitingsroutes en allemaal volledig vrij van fantasie en gevoel, verdwenen De Meer, het Oosterpark, Monnikenhuize en De Baandert onder de definitieve hardvochtigheid van de slopershamer. Als de Taliban die Boeddhabeelden opblaast lijkt het Nederlandse voetbal geteisterd te zijn geweest door architect-fundamentalisten. Gevolg is dat ik onderhand al bijna heimwee krijg naar dingen die we ooit zo verafschuwden: een penetrant stinkende betonnen pismuur en een sintelbaan zo breed dat er een vliegtuig kan landen. Bijvoorbeeld.
Het is jammer genoeg veel te laat voor een groot deel van het Nederlands voetbalerfgoed, maar godzijdank lijkt er eindelijk een kentering waarneembaar in het vernietigingsdenken. Historisch besef en voetbalcultuur dringen langzaam door. Juist daarom werd ik zo blij van de fraaie vernieuwbouw van de Adelaarshorst en ook Heracles heeft – ook al is het dan een vrij nieuw stadion – de verbouwing smaakvol aangepakt. Laat het een voorbeeld zijn voor andere clubs. Het besef dat een voetbalclub meer is dan een businessclub en een selectie vol huurlingen uit alle windstreken. De ziel en het DNA van de club zit ook, of misschien wel vooral, opgeslagen in bakstenen en houten banken.
Ik nam me bij het passeren van de oude Heraclestribune voor om nog dit seizoen een wedstrijd van AVC Heracles te bezoeken. Omdat het gelukkig nog kan. Joop Schuman, Darius Dhlomo en Hannes Lalopua denk ik er dan zelf wel bij.
HSC 5 staat op dit moment ingedeeld bij AVC heracles in de competitie. Je bent van harte welkom om te komen kijken. Misschien spelen we zelfs wel op het hoofdveld.