‘Loop nooit een wedstrijd op nieuwe hardloopschoenen’. Het is regel 1. Een gouden regel binnen het hardlopersgilde.
Mijn oude schoenen waren al lang niet meer wit. Na duizenden kilometers eerder bruin. En versleten; de hak uit de rechterschoen verdwenen.
Zaterdag, de dag voor de halve marathon in Amsterdam liep ik — stronteigenwijs — richting de hardloopwinkel. Fuck de regels, ik wilde nieuwe schoenen.
Mijn verkoper, type linzen, havermout en hippiehaar, zag mijn oude schoenen met lede ogen aan. ‘Wil je een zelfde soort schoen?’, vroeg hij. Het leek me verstandig, zo daags voor een wedstrijd.
Daar verscheen de nieuwe versie van Asics Nimbus. Roze, met gel. Met een dikke hak en veel demping. Ze zaten als gegoten, maar ik wilde iets anders.
‘Ik heb nog wel een natural running schoen’, zei de verkoper. Sorry? ‘Ja, dat zijn schoenen die minder wegen, waar de hak aan de achterkant lager is en je voeten meer ruimte krijgen om zich af te wikkelen zoals een voet zich eigenlijk afwikkelt.’ Maar natuurlijk.
Sceptisch trek ik de Asics Gel-Lyte33 2 aan. Hij zit zo gegoten als een sok, maar dan in schoenvorm. Licht als een veertje. Ik lijk te vliegen.
‘Maar pas op’, zegt de hippie. ‘Het kan morgen vlekkeloos verlopen of je krijgt na een aantal kilometers vreselijke pijn, omdat je lijf gewend is aan die dikke schoenen. Ik mag je dit niet aanraden, maar zie dat je veel te eigenwijs bent. Dus veel plezier morgen.’
Het startschot klinkt en ik schiet weg op mijn glimmende, blauwe schoeisel. Van alle duizenden deelnemers aan de halve marathon in Amsterdam heeft niemand zulke fonkelnieuwe schoenen.
Totdat ik na tien kilometer word ingehaald door de Asics Nimbus. Roze en smetteloos schoon. De vrouw die ze loopt heeft een strakke pas, ik besluit haar te volgen. Dit wordt de ‘battle of the shoes’. We hazen elkaar door de laatste kilometers, ik lig op schema. Maar mijn schema is van ondergeschikt belang. Ik wil dat mijn schoenen winnen. Dit wordt hét bewijs dat natural running shoes geen fictie zijn, maar feit.
Het Olympisch Stadion nadert. Ik zet aan, schuif langs de Asics Nimbus en vlieg over de finish. Een persoonlijk record op de klok, maar belangrijker: mijn schoenen hebben gewonnen.
En voor het eerst in mijn leven voel ik me een ware Assepoester.
