Eerlijk, ik ben geen opgever. Hoewel alles boven de 10 kilometer mij zwaar te moede is, loop ik doorgaans in een kwiek tempo de afstanden waarvoor de ultralopers hun immer druipende neus ophalen. Verder geef ik training door vooral voorop rennend de gewenste richting en het vereiste tempo aan te geven. Dat noopt mij te hollen als een dolle, aangezien menig atleet uit mijn stal de korrels uit de tartanbaan sprinten. Maar het lukt mij nog steeds bedoeld volk achter mij te laten.
Nu u doorheeft tot welke inspanningen mijn fysiek in staat is, ga ik even terug in de tijd, te weten naar de laatste Koningsdag. Het geval wil, dat de eega het door mij gewenste boek had besteld, dat volgens NRC de maximaal aantal bolletjes verdiende. Voor uw info: het gaat om Hoe ik de vissen ontmoette van Ota Pavel – maat dit terzijde. Wij gingen het boek ophalen tijdens die Koningsdag. Ach, vonden wij: kunnen wij nog even de stad in, wellicht zijn er leuke kraampjes met bijvoorbeeld interessante boeken. Achteraf bezien een uiterst rampzalig idee.
Nadat wij de fietsen buiten het centrum hadden geparkeerd en wij te voet het wild kloppende hart van mijn geboortegemeente bereikten, geraakten wij in een zee. Dat wil zeggen: een zee van mensen. Nauwelijks bekomen van de schok bij het zien van de massa, werden wij als bij toverslag ingesloten en bleek een ontsnapping richting de fietsen een hopeloze expeditie. De drommen begaven zich als talloze lemmingen in één richting, dat wil zeggen naar het centrum. Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid. Ik word namelijk panisch van opeen gepakte individuen, althans als ik mij daar ergens middenin bevind. Pretparken, concerten in de buitenlucht, festivals binnen: het koude zweet breekt mij uit, het ademen gaat zwaar, knieën knikken, spieren verkrampen, de sluitspier opent zich. Daarbij viel op, dat het publiek het resultaat leek van generaties inteelt en het werken in ongezonde fabriekshallen. Er werd gebulkt, men stiet onverstaanbare klanken uit, kinderen krijsten, zuigelingen huilden, men at al drentelend fastfood en snoepwaren.
Alsof het een wonder betrof geraakten wij in de boekhandel, dat een oase bleek: slechts enkele personen bladerden zwijgzaam in literatuur of rekenden op gedempte toon een boek af. Het door ons bestelde boek was gearriveerd. Nog lang bleven wij dralen in dit hemelse oord. Maar het was slechts uitstel voor wat onvermijdelijk was: we moesten naar huis, de honden dienden zich te ontlasten – bij voorkeur buiten.
Wij baanden ons zeer moeizaam een weg tussen dralende en ook stilstaande types, die staarden naar een uitdragerij van kennelijk uit afvalcontainers opgediepte rommel, waarbij in een soort van oranje geschminkte kooplui met de armen over elkaar hun waren aanprezen. We bereikten als zombies onze fietsen.
Thuisgekomen was ik geheel uitgewoond, alsof ik zonder enige voorbereiding een marathon had gelopen. Maar het is een mooi boek.
Erik Endlich
