Eens in de zoveel tijd probeert onze atletiekvereniging de tanende ledenaanwas een halt toe te roepen, aangezien een club bestaat bij gratie van de leden. Minder leden is minder inkomsten is minder voorzieningen is minder leden, kortom: voor je het weet is de neerwaartse spiraal niet meer in een opwaartse richting te dwingen. Daarom worden beginnende lopers via de lokale en kosteloze krantjes opgeroepen zich op enig moment bij ons te verzamelen, opdat wij hen omvormen tot betalende leden.
Zo wordt dat natuurlijk niet in de vrije pers gebracht. Neen: de trainers proberen bedoelde dilettanten tot vlot lopende atleten te kneden. Dat valt niet mee. Ten eerste meldden zich slechts enkele types, daar je weliswaar struikelt over de hardlopers, maar deze loners zijn nimmer van zins contributie te betalen voor iets dat ook voor nop te beoefenen is. Van het argument dat kundige trainers voor enig handgeld bereid zijn te fijne knepen van het hardlopen bij te brengen, zijn slechts enkelen van onder de indruk.
Afgelopen zaterdag verschenen, na een intensieve publiciteitscampagne, zes lopers. Vier van deze lieden hadden nog min of meer ernstige bezwaren tegen dit project, maar waren door bazige partners, een dokter of diëtist naar onze accommodatie gestuurd. Twee leken er min of meer zin in te hebben. Goed, na mijn intro waarin ik een exposé gaf over hoe hun wereld er binnenkort veel aantrekkelijker uit zou zien en dat zulks dan aan mij te danken is, staken wij van wal, of beter gezegd: gingen wij uit wandelen.
Want u moet het in beginsel zo zien, dat je begint met brandhout in de verwachting er hardhout van te kunnen maken. Dan is de weg van de geleidelijkheid te prefereren boven de oekaze, inhoudende direct te rennen totdat er eentje overblijft. Neen, ik wilde ze allen binnenboord houden. Dat is een schier onmogelijke taak, want heer A sprintte reeds direct richting einder, terwijl het gros liep op een tempo waarbij een landschildpad, mits gekozen voor de binnenbaan, het pak had ingehaald. Vervolgens deed ik wat oefeningen in de categorie bejaardengym, waarna ik een meneer met een spierscheuring aan de zijkant van de baan legde, zodat zijn vrouw later op de dag haar echtgenoot kon ophalen.
De andere vijf soort van lopers hielden stand en deelden zelfs, amechtig hijgend, mede dat het een plezierige training was geweest. Via de goederenlift kwamen ze in onze op de eerste etage bevindende kantine, waar ze wel goed in koffiedrinken waren.
De ervaring leert, dat met wat geluk een persoon van dit pak doorstroomt naar een van onze loopgroepen. Dat is dan weer een betalend lid er bij. Maar zeker is dat niet, want vorig jaar zagen we de twee overblijvende dames, na kennis te hebben genomen van de hoogte van onze contributie, niet meer terug.
Ach, wilt u misschien niet een keer komen kijken?
Erik Endlich
