Het is niet algemeen bekend en daarom schrijf ik het maar even op: ook fanatieke sporters – zoals deze jongen – hebben te maken met dagelijkse beslommeringen. Dikwijls denkt de buitenwacht dat de sores van alle dag slechts voorbehouden is aan gewone stervelingen. Maar neen, ook wij sporters doen boodschappen, zelfs pak ik regelmatig de vaatwasser in en uit en ik maak zelfs wel eens iets schoon, zoals mijn fiets. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld vergezelde ik de eega, want zij wilde wat decoratiemateriaal voor in de winkel waar zij werkt. Daar waren onder meer een paar ruwhouden planken bij, die god-mag-weten-waarvoor ergens een plekje in de etalage kregen.
De planken waren net iets aan de lange kant, daarom drukte mijn wederhelft resoluut op de bel die naast de zagerij stond. Er kwam niemand op het doordringende voordeurbelgeluid af. Mijn vrouw, zeker voor geen kleintje vervaard, drukte nog eens op die bel, nu een dertigtal seconden achtereen, waardoor het leek alsof iedereen naar de schuilkelder werd gedirigeerd. Er kwam nu haastig een employee aangelopen. “Mooi, u bent er eindelijk”, constateerde de eega met de handen in haar zij. “Wilt u deze drie planken met 12 centimeter korten?”
De man met het Gamma-logo op een te klein shirt wierp een snelle blik op ons trio ruwhouten planken en zei: “Deze planken zaag ik niet, daar kunnen de zaagtandjes van de machine niet tegen.”
Eerlijk, u mag mij het mes op de keel zetten, er een miljoentje om verwedden of vragen of ik mijn beide schoenen opeet, maar ik zweer op het graf mijner voorvaderen dat dit de mededeling van dat gammatype was.
Wij waren flabbergasted. Heel jammer, want je weet natuurlijk achteraf en dus eenmaal thuis wat ik had moeten zeggen. Ik had mijn vuist moeten ballen en dit vlak bij de neus van die blauwe en obstinate werknemer dienen te tonen, daarbij hem het volgende toevoegend: “Zonde van de zaagtandjes? Luister vrind, je kunt kiezen tussen de zaagtandjes in dat hok van je of de zaagtandjes waarmee je je voedsel vermaalt, dus ik zou voor je eigen bestwil die plankjes van ons effe korten, gesnopen?”
Maar ja, die gouden tekst komt altijd te laat. Sterker: de weigerachtige werknemer wees op een zaag die aan een haakje hing en een workmate en stukje verderop en deelde mede, dat ik zelf wel aan de slag mocht. Dat deed ik toen. Zo’n sukkel ben ik namelijk. Aldus stond ik in de Gamma mij in het zweet te zagen, opdat de tandjes van de zaagmachine maar geen slijtage zouden oplopen.
Ik was aan het nahijgen van plank nummer drie, toen ik een kleine rij kennelijke klanten ontwaarde, die allen houtwerk in de handen hielden. Men meende blijkbaar dat ik een hardwerkende gammaman was. “Vier euro per plank” probeerde ik.
Per saldo waren onze planken gratis. Lekker puh.
Erik Endlich
