Hard willen en vooral kunnen rijden is zonder meer een sport. Overigens bedoel ik het gemotoriseerde rijden, want in dit tijdsgewricht denkt de sportliefhebber direct aan wielrennen. Hoewel dat ook coureurs zijn, is het niet te vergelijken met de snelheidsduivels op motoren en in auto’s. Met een motor heb ik eerlijk gezegd niet zoveel, tenzij deze in een compartiment van een auto zit. Het zich hijsen in een strak lederen pak leidt wellicht tot spannende bedscènes, de helm is dan wel weer een afknapper. Maar om in deze ongemakkelijke outfit op een tweewielig en dus instabiel apparaat te zitten: nee bedankt.
Goed: autoracen dus. Ik heb mogen scheuren op zowel het circuit van Park Zandvoort als op het TT-circuit van Assen. Gewoon in een shirt met, geloof ik, jeans en wat kloeke stappers. Het ging om een racedag voor Alfa Romeo-liefhebbers – want dat zijn de eega en ik. Je kon toen een rijvaardigheidsbewijs ontvangen als je instemmend knikte bij de uitleg van een doorgewinterde raceduivel die bijvoorbeeld vooraan reed in de Renault Cliocup, het Skoda Racing Team, de Alfa Scuderio-competitie of de trackdays van de Bentleyboys. Dat werk. Wat opviel was, dat deze snelheidsjunks niet alleen volkomen kalm achter het stuur zaten alsof de schoonouders op de achterbank meekeken, maar anderzijds zo allemachtig snel de bochten namen, dat ik als angstige bijzitter dacht, dat het gaspedaal was blijven hangen en de laatste seconden van mijn bestaan waren aangebroken. Ik zag het leven aan mij voorbij flitsen: vrijen, kinderen krijgen, stukjes schrijven.
Want hard rijden op een recht stuk is één ding, de bak in de bocht “zetten”, het zogeheten “clipping point” (=het binnenste van de bocht) raken en net zo hard de bocht inrijden als eruit komen: dat is de ware rijderskunst. Dit is dus wat ik als het even kan oefen. Dan is er wel sprake van een toevallige samenloop van omstandigheden: de wederhelft zit er niet bij, er zijn bibberige e-bike-bejaarden noch kinderen in de buurt en: het is geen winter.
U zult er, na enige oefening, verstelt van staan waartoe een huis-tuin en keuken-auto in staat is als er een bochtenridder achter het stuur zit. Daarbij scheelt het een smak aan bekeuringen, want het is eenvoudigweg zaak om de maximumsnelheid ter plaatse ook in de bochten aan te houden. Plezier verzekerd.
Afgelopen zondag hield een Hengelose dealer een Alfadag, met een presentatie van al het fraais dat dit merk te bieden heeft. Enfin: met de vriend van onze dochter (een leuke vent want ook liefhebber van Italiaans blik) reed ik die dag in verschillende modellen, die per definitie sportief zijn. Wij reden telkens over de snelweg naar Almelo, om daar volgas steeds dezelfde scherpe bocht te nemen, waardoor wij in een oogwenk met de neus richting Hengelo ijlden.
Proefrijden is als een kermisattractie, maar dan kosteloos.
Erik Endlich
