De afgelopen weken had ik telkens het alleenrecht op de tv-instelling: deze ging s-avonds telkens op drie. Een kwestie van een plooibare eega. Daar zag ik atleten in het kader van het WK Atletiek over het scherm schieten en aan diverse disciplines van de moeder aller sporten participeren. Er is – wat mij betreft dan – geen mooiere televisieavond denkbaar.
Daarbij bood het een niet licht te overschatten persoonlijk voordeel. Participanten aan de loopnummers vanaf de 800 meter zijn doorgaans zo mager als een lat. Hoewel er sprake is een aanzienlijke verschil in leeftijd, heb ik eveneens het postuur van een lantaarnpaal. De keren dat mij gevraagd is of ik wel goed eet (of Überhaupt voedsel tot mij neem) dan wel dat voorzichtig wordt geïnformeerd welke vreselijke ziekte mijn fysiek ondermijnt, zijn schier ontelbaar. De lezer zal in het licht van het voorgaande begrijpen dat de voortijlende lopers die vermoedelijk bij zware windstoten thuis blijven, wezenlijk hebben bijgedragen aan mijn mentale welzijn.
Anders is het helaas met de groep atleten waarvoor ik de grootste bewondering heb: de meerkampers. Hoewel ik een halve generatie geleden in redelijke mate diverse nummers tot een goed einde bracht, zitten deze krachtpatsers toch aanmerkelijk beter in de spiermassa. Dat is dat weer minder nieuws, te meer nu ik in mijn mancave een paar keer in de week aan krachttraining doe. Niettemin blijf ik vel over been.
Een andere deceptie waarmee ik te dealen heb is de onbeholpen wijze waarop de door mij getrainde atleten over het tartan vibreren. De souplesse en kracht waarmee de WK-deelnemers in gezwinde spoed richting finish ijlen biedt een contrast, dat de vergelijking oproept tussen een landschildpad en een antilope. Nu hebben de meeste lopers die ik train kleinkinderen, maar als u bedenkt dat zij in hun goede jaren vooral bankzitters en wandelaars waren, dan begrijpt u waar het verschil te vinden is.
Het heeft per saldo natuurlijk vooral te maken met talent plus trainingsdrift. Dan krijg je een superatleet als Femke Bol of Lieke Klaver. Toevallig 400 meter-lopers, al dan niet met hindernissen. De tijd waarin zij een rondje lopen is nauwelijks voldoende om een kop koffie naar de mond te brengen, bij mijn atleten kun je in die tijdspanne rustig een kan koffie opzetten, laten doordruppelen en vervolgens inschenken.
Enfin, alles is natuurlijk relatief en een kwestie van rennen met lieden van hetzelfde niveau. Wat dat betreft worden er ook op onze atletiekbaan heroïsche prestaties geleverd, met name tijdens de training wanneer men elkaar tracht te passeren en lieden afzien als een beer. Wat natuurlijk reeds na tien minuten hollen het geval is. Ook bij ons vind je een Bol of Klaver. Of het nu respectievelijk qua postuur of in het gras is.
Erik Endlich
