Theo Reitsma begroette de superieure solo van Diego Maradona op het WK van 1986 tegen Engeland met een diepe “oh”. Jack van Gelder kwam na de wonderbaarlijke volley van Dennis Bergkamp tegen Argentinië in 1996 klaar op de radio. Theo Reitsma is een commentator. Jack van Gelder is een clown, pias en paljas, hofnar en hansworst. Terwijl we tijdens dit WK hebben mogen meemaken dat Louis van Gaal steeds serener, bescheidener en vriendelijker begon te worden, lijkt het wel of Jack van Gelder met het toernooi hysterischer wordt. En dan dat kleffe gedoe met de spelers. Als hij maar kan high fiven met Wesley en Raffie dan vindt hij het allang best. Hij trekt ze desnoods bij hem op schoot, zoals tijdens het vorige WK, met alle onsmakelijke gevolgen van dien.
Dit jaar had hij iets nieuws. Samen met radio-dj Giel Beelen bedacht hij woorden, of ze lieten die door de luisteraars bedenken, daar wil ik van af zijn, en die zou hij dan in zijn verslag vermelden. Twee voorbeelden: stokstaartjesconferentie en bitterballenpolonaise. Puberale pogingen tot humor, kinderachtig schoolkrantniveau. En voor elke keer dat hij het woordje noemde kreeg hij een sigaar. Jawel, ik verzin dit niet. Maar het ergste is nog: hij komt er mee weg, bij de NOS vinden ze het kennelijk wel best dat een van hun professionele commentatoren op onze kosten lollig gaat doen voor een paar sigaren. Hoezo serieus? Hij was al een dijbeengraaier, zonnebankpatser en vaselineglijer. Nu is hij ook nog een bolknakkenpooier.
