Het hardlopen buitenom – dus niet op de kunststofbaan of in een sporthal – is doorgaans een solitaire bezigheid die noopt tot reflectie alsmede beschouwingen van natuurhistorische aard. Hoewel de stadsmens doorgaans geplaveide paden betreedt, zijn lieden als deze jongen die vanwege het omringende natuurschoon het op een lopen zetten. Twente heeft in dat opzicht veel te bieden, zo u weet.
Men zou in dit tijdsgewricht kunnen vermoeden, dat de overheid (lokaal, regionaal dan wel landelijk) het nodige doet om het landschap een boost te geven, dat wil zeggen dat het aanplanten van divers groen prioriteit heeft. Zo niet in Almelo.
In de wijk Windmolenbroek was het tot voor kort goed toeven. Reeds na enkele minuten rennen ontrolde zich een aantrekkelijk biotoop vol veldbloemen, lange lanen van loofbomen, pittoreske boerderijtjes, struikjes en schier eindeloze weilanden vol herkauwend vee.
Dat er wat hectaren worden opgeofferd aan woningen: ik kan het billijken. Een enkele bedrijfsmatige activiteit, wat plukjes gecultiveerd groen: welaan, laat ons niet te kinderachtig wezen op dit punt. Dan heeft men echter buiten het Almelose college van B&W gerekend. Dit collectief heeft namelijk gemist, dat de bestrijding van de stikstofcrisis en het tegengaan van de daarmee samenhangende teloorgang van alles wat ons zuurstof verschaft, prioriteit heeft. Maar neen: zij leven kennelijk nog in het begin van het industriële tijdperk.
Zo moet ik inmiddels ruim twintig minuten rennen voordat ik de gigantische hangars, gemaakt van golfijzeren delen in de afzichtelijke kleuren zwart, grijs en laf groen, gepasseerd ben. Het heet “XL Businesspark”, wat een juiste benaming is nu er nergens plek is voor iets wat aan een boom of struik herinnert. Vervolgens heeft bedoeld college een miljoentje gedoneerd aan een varkensboer, zodat hij zijn op fabrieksmatige productie van vlees en mest gebaseerde biofabriek kan uitbreiden. Nabij een stukje natuur dat nog moedig stand houdt: de Doorbraak. Het is heus. Maar de ellende die deze bestuurders over onze leefomgeving uitstorten, is daarmee niet gedaan. Onlangs hebben ze talloze zogeheten moeraseiken omgezaagd. Deze fikse bomen, een sieraad langs onze straten, moesten weg omdat er hier en daar trottoirtegels omhoog kwamen. Heel lastig voor passanten – zo heet het. Maar vooral de volgende motivatie voor deze kaalslag roept weerzin op: de in die bomen bivakkerende vogels poepen op de auto’s. Zo liet de gemeente middels een bulletin weten. Je vraagt je in gemoede af welke bestuurlijke nitwits in Almelo de vuile lakens uitdelen. Ergo: smetteloze auto’s, stikstofproducerende boeren en buitengewoon grote bedrijfshallen hebben prioriteit in deze stad. Inmiddels is de kaalslag in onze straten zodanig, dat de eerstvolgende zomer omwonenden in en rond het huis ongeveer gekookt worden. Nergens is er namelijk nog schaduw van de bomen. Vogels nemen de wijk en komen niet weerom.
Loop ik thans mijn rondje, dan doe ik dat tegenwoordig ‘nachts, opdat de boomloze omgeving mij niet zwaar te moede wordt.
Erik Endlich
