Afgelopen zondag: prachtige sport. Want de Rotterdam Marathon én Parijs-Roubaix. Jammer dat het mooi weer was. De wederhelft, die graag in vijver en tuin tegen alg en onkruid ten strijde trekt, zag hoofdschuddend hoe ik het zonlicht meed en aan de buis gekluisterd zat. Waar de vraag zich opdrong wat mooier is: een topmarathon of bonkend over de kasseien. Het is een beetje appels met peren vergelijken. Er is overigens geen regel die een verbod inhoudt op het vergelijken van dit ooft. Dus vooruit. Strikt analytisch gezien is een marathon het gevecht dat een atleet met zichzelf aangaat. Het asfalt, dat vlak is en nauwelijks hoogteverschil kent, vormt de bijna steriele ondergrond voor het monotone wisselen van linker- en rechtervoet. De tred is belangrijk, dat bepaalt het tempo – een tempo dat bepaalt of je uitgewoond en teleurgesteld de finish haalt, óf uitgewoond en zegevierend. Niet misschien omdat je eerste bent, maar omdat je een pr gelopen hebt. Of een limiet. Goed: er zijn meest Afrikanen die demarreren, een korte versnelling toepassen, of gewoonweg de eenmaal gekozen snelheid als een chronometer vasthouden. Fascinerend voor de één, dodelijk saai voor de ander.
Nee, dan Parijs-Roubaix. Een gevecht met anderen, maar vooral ook met de natuur. Kasseien die een decimeter uit elkaar liggen. Wolken stof, coureurs die ogen als mijnwerkers. Lek rijden, hard onderuit gaan, doorstoempen en aansluiten. Drama voor het opscheppen. Favorieten die sneuvelen, de splijtende en beslissende demarrages missen, tamelijk obscure renners die boven zichzelf uitstijgen. Wat je overigens ook bij de marathon ziet. Maar het is waar: een wielerklassieker wint het ruimschoots op punten van een marathon.
Maar er is een lopersalternatief dat de wielerklassieker enigszins naar de kroon steekt: de trailrun. Een veredelde bosloop, afkomstig uit de woestere streken – Colorado, Nevada, New Mexico – van Amerika. Lieden die onwaarschijnlijke afstanden lopen door bossen en over bergen. In Europa populair in de Alpen, de Pyreneeën, de Dolomieten. Jonge bergbewoners zijn er bijzonder goed in. Het levert beelden op – zeker met behulp van drones – die de strijd met de natuur, met anderen èn met de grenzen van wat fysiek en mentaal nog mogelijk is. Google bijvoorbeeld trail running mont blanc. Ik heb eens, als trainer, een workshop trailrunning gevolgd. Ik werd op slag enthousiast. Gaf mij met dochterlief blij op voor de Veluwezoom trailrunning. 24 kilometer, wat in trailrunningkring een piseindje is.
We hebben nog een foto van na afloop. De dochter en ik drinken een pilsje, wat daar een traditie is. Het is voor de helft een zwart-witfoto, want ik zie letterlijk grijs. In tegenstelling tot de monter ogende dochter. De enige keer dat ik nét niet over mijn nek ging van vermoeidheid. Zelfs daar was ik te moe voor.
Maar de filmpjes, die zijn erg inspirerend.
Erik Endlich
