Schrikken hoor als je wederhelft met hartproblemen in de ambulance richting ziekenhuis gaat. Lachen ook wel, achteraf. Het ging aldus: zij voelde zich vorige week maandag niet lekker tijdens een interieurcursus in het westen des lands. De eega werd onwel – pijn in borst en arm – maar na tien minuten horizontaal toeven op een designbank kon zij weer lunchen. Later chauffeerde zij moedig huiswaarts. Toch maar de dokter gebeld, die tijdens het onderzoek niets bijzonders trof. Vervolgens werd zij, voor de zekerheid, naar een medische post verwezen; volgens het verwijzingsformulier grappig genoeg ‘ter geruststelling’.
Om kort te gaan: er werd een hartfilmpje gemaakt, een doodsbleek geworden mevrouw keek naar de bergen en vooral dalen van de uitdraai en kort daarna werd de eega ijlings met de ambulance naar de hartbewaking gereden. Daar hield men zich aanvankelijk bezig om mijn vrouw aan allerlei kabels te hangen, die uitkwamen op een monitor die een reeks in kleur weergegeven, grillig verlopen lijntjes alsmede cijfers produceerden. De cardioloog wierp er een bezorgde blik op.
Men vermoedde een hartinfarct. Geen onbekend fenomeen voor de eega, aangezien diverse familieleden aan haar vaderskant helaas op te jonge leeftijd sneuvelden aan hartproblemen. Toch was het geen infarct, achteraf. Nadat via haar lies een buis de slagaders in werd gedreven teneinde het hart te beoordelen (reeds de gedachte maakt mij draaierig), constateerde de cardioloog tot zijn niet geringe verwondering dat het hart van mijn huisgenote geen vernauwingen had, terwijl de kransslagaders er ongeschonden bij lagen. Het hart van een 24-jarige, vond hij. Na veel onderzoeken bleek dat zij – zal ook niet – een zeer bijzondere en gelukkig tijdelijke hartafwijking had, waarvan de naam klinkt als een Japans visgerecht.
Mijn vrouw veerde reeds na enkele dagen op, kreeg haar montere natuur terug en begon vanwege een ondernemend karakter op haar afdeling in overdrachtelijke zin de lakens uit te delen. Vanzelf kwam ik mijn partner regelmatig bezoeken, waarbij ik telkens kamers passeerde waar in slordig opgemaakte bedden allerlei verfomfaaide lieden in pyjama berustend naar het plafond staarden. Vanzelfsprekend is de afdeling cardio bevolkt door allerlei stokoude meneren en mevrouwen, maar opvallend is dat ook jonge mensen kennelijk verrast zijn door problemen aan de tikker.
Nota bene waren de diverse met name mannen die er met hartproblemen waren opgenomen, sporters in hart en nieren. Hardlopers en wielrenners met een ijzeren conditie, gedisciplineerd hun trainingen afwerkend, gleden op een onzalig moment als door de bliksem getroffen onderuit en werden bij toeval tijdig van de grond geraapt en afgevoerd.
Een collega-trainer van een andere club, die een zekere faam genoot als rappe lange-afstandloper en gezondheidsfreak, belandde tegen alle voorspellingen in op intensive care. De ongezonde niet-sporter roept natuurlijk: zie je wel, al dat gezwoeg en zemelen met yoghurt, het helpt geen fuck. Ach, garanties worden er niet gegeven, maar liever actief ten onder dan passief ingeslapen.
Erik Endlich
