Misschien hebt u het meegekregen dat de olympische sporters Tokio verlaten met een aantal condooms in hun koffer. Een vitale rol in dit proces is weggelegd voor een Nederlandse ondernemer, die we voor het gemak Siewert zullen noemen. ‘Samen met twee vrindjes van de Rotary heb ik dit opgepakt. Dankzij onze nauwe contacten met tal van leveranciers in binnen- en buitenland konden we hoge eisen stellen aan de kwaliteit, het draagcomfort en de gebruikersvriendelijkheid. Het resultaat is door veel vrijwilligers uitgebreid getest en enkele kleine correcties zijn in het eindmodel verwerkt tot een perfect product, dat aan alle kwalificaties voldoet.’
Siewert (zijn echte naam is bij de autoriteiten bekend) benadrukt dat het economische aspect voor hem en zijn partners absoluut ondergeschikt was. ‘Ook voor ons gold in het bijzonder het olympische adagium dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Geld speelde dan ook geen enkele rol. Vanwege het maatschappelijk belang en de bijbehorende goodwill hebben we dit project volledig pro deo begeleid. Onze voldoening bestaat dan ook voornamelijk uit de plezierige conclusie dat dit, in de allerbeste tradities rondom de idealen van Pierre de Coubertin, voor iedereen een gouden deal is geweest.’
Intussen is bekend geworden dat ‘iedereen’ in dit verband een rekbaar begrip is en dat de drie ondernemers samen zo’n twintig miljoen euro aan de transactie hebben overgehouden. Bovendien blijkt de bewezen effectiviteit van de condooms dermate inferieur, dat ze in de Tokiose magazijnen liggen weg te rotten. Kenmerkend voor de totale affaire is misschien nog wel het feit dat in de berichtgeving over de condoomvrije Spelen een groot Nederlands ochtendblad meldde dat een ‘traditie geknapt’ is, hetgeen dus kennelijk ook geldt voor de kwaliteit van het gebodene: ze zijn immers zo lek als het spreekwoordelijke mandje. Waarmee maar eens bewezen is dat een oud-Japans spreekwoord nog altijd opgeld doet: ‘De ene ezel vrijt de andere’.
Peter Bonder
