Uitgerekend nu zelfs Geert Wilders de islam tot een normale godsdienst verklaart, is het in Pakistan hommeles met de moslims. Imran Khan was aanvoerder van het nationale cricketteam, dat in 1992 wereldkampioen werd. De finale werd gespeeld in Melbourne, voor een uitverkocht stadion met 100.000 toeschouwers, en gewonnen van Engeland, de gehate ex-kolonisator en bakermat van de cricketsport. Daarna werd hij, met zijn onaantastbare status van de winnende sporter met de eeuwige roem, achtereenvolgens full time playboy, met drie gestrande huwelijken als resultaat, politicus en premier, totdat hij op het punt stond om te radicaliseren. Dat kon niet goed gaan en dus is hij intussen het middelpunt van negatieve ontwikkelingen rondom zijn persoon, met een geëiste gevangenisstraf voor de duur van veertien jaar als voorlopig dieptepunt. Hij wordt ervan beschuldigd staatsgeheimen te hebben geopenbaard, nadat hij al voor tien jaar was geschorst vanwege de illegale verkoop van geschenken (diamanten, parfums en horloges) die hij tijdens zijn premierschap van buitenlandse staatshoofden zou hebben ontvangen. En toch is het nog maar zeer de vraag of deze sancties ook daadwerkelijk uitgevoerd zullen worden, want bij de verkiezingen van afgelopen zondag behaalde hij 97 zetels in het parlement en was hij de grote winnaar.
Met onze formatie in het achterhoofd rechtvaardigt dit de vraag of ex-sporters ook in de Nederlandse politiek actief dan wel succesvol zijn geweest. Het antwoord moet luiden: jazeker. Zo werd voetballer Jan Kan, vader van Wim, in 1926 (partijloos) minister van Binnenlandse Zaken en Landbouw. Hij was speler van het eerste officieuze Oranje en had in 1892 de nationale primeur van een benutte strafschop. Hij was ook hockeyer bij de Haagse voorloper van Klein Zwitserland en ging ‘s winters vaak schaatsen met Prinses Juliana. Badmintonkampioen Dirk Stikker was in 1948 mede-oprichter van de VVD en diende de liberalen daarna als Eerste Kamerlid, partijvoorzitter, minister van Buitenlandse Zaken en secretaris-generaal van de NAVO. Zwemster Erica Terpstra, Olympisch zilver en brons in 1960 en 1964, was van 1977 tot 1994 Tweede Kamerlid en daarna staatssecretaris Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Atlete Mieke Sterk, twintig keer Nederlands kampioene op de sprint, veroorzaakte tijdens de Olympische Spelen van 1968 een kleine rel omdat ze eigenmachtig haar rok van het voorgeschreven tenue drastisch inkortte en zo bij de openingsceremonie verscheen. Een jaar later weigerde ze, tot woede van de atletiekbond en de daaraan verbonden bobo’s, mee te doen aan de EK in Athene vanwege het kolonelsregime in Griekenland. Ze was lid van de PvdA, maar leefde vanaf 1997 in onmin met haar partij vanwege een interview met Vrij Nederland waarin ze de gestaalde kaders van het politburo de maat nam. Kritische politici, dat waren nog eens tijden.
Peter Bonder
