Ronald Koeman zou een belangrijke kandidaat zijn om de nieuwe trainer te worden van de voetbalclub Barcelona. Kort na de onverwachte uitschakeling van de Catalaanse grootmacht wist de krant El Mundo Deportivo zondag op zijn Spaans, dus groot en zonder twijfel, al te melden dat de bondscoach van Oranje dit aanbod geen tweede keer zal afslaan, bijvoorbeeld omdat hij eerst volgend jaar zomer met het Nederlands Elftal kampioen van Europa wil worden, of over twee jaar in Quatar van de wereld.
Koeman wil graag tot de verbeelding spreken met het Nederlands elftal, maar zal ook zien dat de Noordzeedelta die Nederland heet nou niet bepaald de topfavoriet is, niet in Europa, laat staan in de wereld. Belangrijker is dat los Azulgrana hem na aan het hart ligt. En minstens zo belangrijk: omgekeerd ook, want in Catalonië is Koeman een held, als voetballer is hij de zoon van Johan Cruyff, want die haalde hem naar Barca, waar hij van 1989 tot 1995 een dragende kracht was. In 1992 bezorgde hij met een kenmerkende streep, zo’n schot dat je niet ziet, alleen hoort, Barcelona de eerste Europa Cup I.
Door een speling van het toeval reisde ik in 1989 per trein op de bonnefooi naar Spanje. Eerst naar Barcelona, om na twee dagen Catalonië door te reizen naar Andalusië, mijn eigenlijke reisdoel, overigens via Salamanca. In het goedkoopste losmen dat ik in Barcelona kon vinden, in een zijsteeg van de Ramblas, betrok ik een vierkante meter luizenbed. En vernam dat die avond Barca-Real zou plaatsvinden. El Clasico onder dezelfde hemel.
Mijn budget was evenwel ontoereikend voor een kaartje, maar om de sfeer te proeven en het stadion te zien toog ik er toch henen. Daar waren ‘zwart’ nog kaartjes zat te koop, maar veel te duur, althans voor mijn portemonnee. Toen de wedstrijd op het punt van beginnen stond en ik alweer mijns weegs ging, kwam zo’n verkoper sissend naast me lopen. Voor omgerekend honderd gulden aan peseta’s wilde hij wel met de hand over zijn hart strijken, ik lulde er nog twintig af, want hij had tenslotte ook niks meer aan die kaartjes. Zo zat ik voor tachtig gulden in het stadion, helemaal bovenin, ik zag alleen poppetjes op het veld, schuin tegenover me in de verte bij de dug-out een poppetje dat mijn held Johan Cruyff was en een in de zestien een speler genaamd Ronald Koeman, die ook toen scoorde, weer zo’n streep.
Ik had de avond van mijn leven. De volslagen gekte, de sacrale sfeer, de orgastische geluidsexplosies, de extatische mannen met diamanten ogen. En ik zag Koeman in het schuddende stadion Camp Nou scoren. Barca won, dankzij een goal van Koeman. En natuurlijk had Cruijff het zo bedisseld.
Cruijff was voor alles Ajax, maar verder helemaal Barca. Koeman idem dito. Het is in zekere zin de vader en de zoon in hun hemelrijk. En bovendien: Nederland is een zeurpietenland, land van Gudde en Knudde, vooral daarom (en ook voor de pegels natuurlijk) ging Cruijff naar Spanje, als speler en als trainer. Dat geldt mutatis mutandis ook voor Koeman. Daarom zal hij wel ja zeggen. Het halen en het winnen van dat EK en dat WK kan altijd nog. En anders niet, ook best.
Han Pape
Hoe dan ook, je hebt Barca-Madrid gezien in het stadion, kunnen niet heel veel mensen je nazeggen….