De Dakar Rally zit er weer op en de winnaars en de verliezers zijn bekend. Het is logisch dat de fabrieks- en professionele teams de prijzen hebben gepakt. Peterhansel, Sunderland en Nikolaev zijn de grote winnaars. Ik wil niets afdoen aan de prestaties van deze winnaars, maar de omstandigheden waaronder zij rijden zijn niet te vergelijken met de omstandigheden waaronder de privéteams moeten presteren. Peterhansel en de andere professionele rijders en navigatoren zie je echt niet in een tentje slapen, ze worden na de race snel vervoerd naar een hotel en vlak voor het begin van een etappe weer netjes bij de start afgeleverd, gewassen en geschoren. Zij doen hun kunstje, waar ze goed voor worden betaald en laten de rest over aan het team.
Het was een bizarre rally met helaas, mede door de omstandigheden, extreem weinig wedstrijdkilometers en daardoor te veel verbindingskilometers. Ik vraag mij werkelijk af of dit de manier is om de Dakar als rally op de kalender te houden. De deelname van privéteams is cruciaal om de rally financieel mogelijk te maken, maar als dit zo door gaat, wordt dit binnenkort een onderonsje voor een paar fabrieksteams en dat is het begin van het einde. Zowel financieel maar ook fysiek is het voor de privéteams en met name de assistentie op deze manier namelijk bijna niet vol te houden. Als je een keer pech krijgt, betekent het de volgende dag laat starten en dus in het donker finishen. Dan gaat het kaarsje langzaam uit.
Deelname voor privéteams is niet alleen organisatorisch een uitdaging, maar financieel gaan er bedragen om die vrijwel niet op te brengen zijn. Niet voor niets is de Dakar Rally een feestje voor ondernemers, die hun schaapjes op het droge hebben en daarom ligt de gemiddelde leeftijd van de privé- of semiprofessionele rijders vrij hoog. Of je moet een meerwaarde hebben als publiekpersoon, zoals eerder Johnny Halliday, Koen Wouters en bijvoorbeeld Peter R. de Vries. Niet dat deze publieke figuren de beste rallycoureurs of navigatoren waren, maar zij genereerden wel veel publiciteit en dat telt ook.
De extremen waren dit jaar groot, maar werden te vaak afgewisseld met neutralisaties of afgelastingen. Ik begrijp echt niet waarom er bijvoorbeeld op grote hoogten moet worden geracet en waarom de temperatuurverschillen zo groot moeten zijn. De ondergrond kan voldoende variëren zonder dat je op hoogtes komt, waar het lichaam en de techniek het extra zwaar te verduren krijgen. Het rijden zelf en het navigeren moeten een rally zwaar maken en niet de hoogten, de extreme temperaturen of de lange verbindingsetappes.
De deelnemers die de finish hebben gehaald mogen uiteraard trots zijn, want het was mede door de weersomstandigheden natuurlijk erg zwaar. Van de totaal verreden afstand was echter slechts een kwart wedstrijdkilometers. Dat is ook extreem, maar dan extreem weinig, om over de prijs per kilometer die de deelnemers hebben moeten betalen, maar te zwijgen. Als je een extreme etappe wilt rijden kun je bijvoorbeeld als motorrijder beter en veel goedkoper deelnemen aan le Touquet of aan de Erzbergrodeo. De Nederlanders die deze Dakar hebben uitgereden verdienen echter allemaal wel een groot compliment en voor mij als columnist van TwenteSport.com geldt dit natuurlijk vooral voor Bas Nijen Twilhaar, oorspronkelijk afkomstig uit Vriezenveen.
Chris Walraven
