Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik kan dus echt geen interview met voetbaltrainers meer aan. Het is misschien een beetje een open deur, maar het lijkt steeds erger te worden. Zonder dat ik me ervan bewust was blijk ik al een jaar lang Studio Sport alleen nog maar in opgenomen stand te kijken, zodat ik al die onzin tussendoor kan doorspoelen.
Maar ja, af en toe glipt er wel eens wat doorheen en ben nog van de generatie die ook nog wel eens een krant leest, dus helemaal ontkom je er niet aan. Mocht ik ooit voorgoed en definitief voetbalmoe worden, dan is dat enkel en alleen de schuld van voetbaltrainers.
Het is alsof ik zit te luisteren naar een procescontroller. En voor wie nooit te maken heeft gehad met procescontrollers, dat is dus geen pretje. Het lijkt me onbestaanbaar dat er nog een trainer is die het voor zijn lol doet. Die nog oprecht kan genieten van een heerlijk potje voetbal, inclusief fouten. Alles wordt teruggebracht tot een even huiveringwekkend als klinisch trainersjargon. Als de spelers er lekker opkletsen is er ‘veel energie in de wedstrijd gelegd’, als we naar een tergend saaie pot hebben gekeken ‘stond het goed werden de taken goed uitgevoerd’. Loopt het al een tijdje voor geen meter, dan is de kans groot dat ze ‘met een proces bezig zijn’ en ‘moeten er nog stappen worden gemaakt’. Meestal met de huichelachtige toevoeging dat ‘ik niet naar de ranglijst kijk’. Tuurlijk trainer.
Ergens is er een kantelpunt geweest. Ik ben de laatste om zwijmelend terug te verlangen naar de blote klauwen, in de handen spugen en schop ze in helemaal in elkaar haven- en mijnwerkersmentaliteit van de Simon Kistemaker en Frans Körvereneratie. Maar af en toe een vleugje daarvan zou geen kwaad kunnen. Ze zijn er echter ogenschijnlijk niet meer, iedere trainer lijkt linea recta uit de Alex Pastoor-reproductiemachine te komen.
Het voetbal als wetenschappelijke, emotieloze exercitie, een smakeloze smoothie van door de blender gehaalde psychologie, statistieken en wetenschap begint mij danig tegen te staan. Daarom moest ik toch el een klein beetje gniffelen om het ontslag van Marinus Dijkhuizen bij wiskundeclub Brentford. Niet om Marinus zelf. Ik zag hem nota bene vorige week nog in levende lijve van het veld huppelen na eindelijk weer eens een overwinning. Dat zag er best mooi uit, in zijn kekke roze/blauwe trainingspakje. Maar het toont in ieder geval weer eens dat emotie toch altijd nog de bepalende factor blijft, zelfs bij een modellenclub als Brentford. En hoewel ik Dijkhuizen niet zo snel brandslangen zie leegspuiten in hotelkamers of aan voorzitters vragen wanneer het neuken zou eens begint heeft hij misschien toch net een vleugje teveel Jacobs en Korbach in zich voor een statistiekenclub als Brentford.
En dat pleit voor hem.
Robotvoetbal, voorgeprogrammeerde teksten van spelers en trainers, statistieken, wetenschappelijke onderbouwingen, belastbaarheid, geheime trainingen, spelers als maannmannetjes met koptelefoons op,trainers in pakken als snelle beursjongens. Waar is dit misgegaan?
Gelukkig hebben ze bij ADO nog een normaal antwoord: “Ruuuuustûhg!”