Over een paar weken zou ze naar Scandinavië afreizen voor het WK. Een droom was het voor haar, om daaraan te mogen deelnemen.
Mountainbikester Annefleur Kalvenhaar, ze is niet meer. Vrijdag overleed ze door een val tijdens een wereldbekerwedstrijd in Frankrijk. 20 jaar jong. Veel te jong.
Ze komt uit Wierden, kreeg op haar dertiende een wielrenfiets en rolde in de mountainbikesport en het veldrijden. Ze had talent. Helaas kreeg ik nooit de kans haar te spreken of zien. Ze stond nog op mijn lijstje van sporters die ik ooit graag wil interviewen.
Het nieuws dat ze is overleden, verneem ik in Scandinavië, daar waar ze over een paar weken haar droom zou verwezenlijken. Ik lees het bericht op Twitter en zoals zoveel sportliefhebbers krijg ik even geen adem. Onwerkelijk dat iemand overlijdt tijdens het beoefenen van haar grootste passie.
Een dag later ben ik bij de triatlon van Stockholm. Honderden deelnemers ploeteren in het water, op de fiets en tijdens het lopen door de oude stad. Bij het fietsen staar ik naar de talenten. Een klein meisje staat voor me met haar neus tegen het hek gedrukt. Haar ouders vragen of ze alsjeblieft meegaat. Maar ze laat het hek niet los en haar grote ogen staren naar de fietsers.
‘How long can you watch the same thing, over and over again?’ vraagt de vader aan haar met een trotse glimlach. Ze antwoordt niet en blijft vol verwondering kijken naar de topsporters.
Er kruipt water in mijn ooghoeken. De passie die dit jonge meisje heeft voor topsport, ontroert me. Je ziet haar dromen: ‘Later fiets ik daar ook’.
Ik denk aan Annefleur Kalvenhaar die ooit als klein meisje dezelfde passie voelde en haar dromen verwezenlijkte. En mijn ogen lopen over.
Wow, wat mooi en ontroerend geschreven, Karen.
Dankjewel René. Voor alle familie, nabestaanden, vrienden en kennissen uit de sportwereld: sterkte.