De hitte van de afgelopen periode maakt in ieder geval duidelijk wie een gelegenheidssporter is. Die blijft namelijk thuis, zich beklagend over de hitte en alleen tot bewegen in staat wanneer de behoefte aan koele dranken en licht verteerbaar voedsel de gang naar neringdoenden noodzakelijk maakt. Een uitzondering is natuurlijk de professionele sporter. Die wordt er voor betaald, het is immers een beroep en trainen is gewoon haar of zijn baan. Daarbij trainen deze pro’s op accommodaties waar de airco blaast, er zonneschermen worden opgericht en sproeiers verlichting brengen.
Kom daar eens bij de goedwillende amateur om. Het stoeien met gewichten op zolder is een soort hells kitchen waar het beklimmen van de trap op weg naar die oven reeds het zweet tappelings over de rug doet stromen. Laat staan het vrijwillig rennen over straat, terwijl de koperen ploert de laatste resten energie uit je body brandt.
Wie zich zó inspant tijdens de hittegolf moet, zo is de algemene opinie, wel tamelijk van de pot gerukt zijn. Op z’n minst een steekje los hebben, van de ratten besnuffeld zijn en zo meer van die dingen die men reserveert voor lieden die handelen haaks op wat de goegemeente logisch en verstandig vindt.
Zo een gek ben ik. Intrinsieke motivatie: ik kon het begrip bedacht hebben. Goed beschouwd is het een schuldcomplex. Als ik niet sport, word ik verteerd door schuldgevoelens. Het moet een zeldzame afwijking zijn, want ik hoor zelfs fanatieke lopers roepen, dat hollen tijdens extreme hitte de longen beroet en de body uitteert. Men is verzonken in een zomerslaap.
Als ik een week niet sport, ga ik raar dromen. Ik zie dan een zeer corpulente man, zwak op de pootjes, zich moeizaam en kromgebogen voortslepen. Soms hangt dit type hobbezakkerig op de bank, omringd met grote kommen vol chips en wokkels.
Dat ben ik dan. Na twee weken zonder fysieke inspanning. Ik weet het: dit is volstrekt ridicuul. Ik ben en blijf mager als een lat, dankzij een vlotte vertering verlaten de voedingsstoffen ongeveer ongebruikt mijn lichaam. Niets doen tijdens een alles verschroeiende heatwave is het verstandigste wat een mens kan doen.
Maar ik moet oefeningen doen met zwaar ijzer en grote medicijnballen, ik zal rennen totdat het zweet in mijn ogen loopt en het zicht beneemt. Het ligt misschien aan mijn jeugd. Die was onbekommerd en harmonieus. Overerving dan? Alleen mijn moeder sportte zich de Olympische ploeg in, maar na het trouwen was het subiet gedaan met alle sportieve ambitie.
Het moet dus een incidenteel optredende afwijking zijn die maakt dat ik sporten moet, zelfs op de leeftijd dat atleten door blessureleed of plotselinge liefhebberij in rozen kweken of koersballen de echte sport vaarwel zeggen.
Maar ik blijf sporten, samen met lotgenoten die dezelfde zeldzame gedragsstoornis hebben, gedreven door het besef dat stilstaan achteruitlopen is. Waarom? Daarom.
Erik Endlich
