De met passie doordrenkte roze pleister

Geplaatst op 8 juni 2015 door Kees Hendriksen   ·   3 Reacties

Gisteren ben ik wakker gebleven voor het WK vrouwenvoetbal. Wie mij dit twee jaar geleden had gezegd, had ik recht in het gezicht uitgelachen. De reden dat ik het nu wel doe, is dat ik grote bewondering heb gekregen voor het vrouwenvoetbal. De spelvreugde werkt zalvend na een seizoen lang naar beroepsmatig balverplaatsen te hebben gekeken. Het vrouwenvoetbal heeft precies wat het huidige voetbal mist: beleving. Een tijdje terug las ik een interview met een voetbalster van FC Twente. Zij legde vol passie uit, dat ze zo trots was om voor de club uit Enschede te mogen spelen. Trots om voor FC Twente te mogen spelen, dat is iets wat ik al lang niet meer had gelezen. De Nederlandse vrouwen die op dit moment actief zijn op het WK in Canada, voetballen  voor een appel en een ei. Ze voetballen niet omdat het hun werk is, maar omdat het hun passie is. Het zou de basis moeten zijn voor elke voetballer. Voetballen, niet voor het geld, maar omdat dat het leukste is wat je kunt verzinnen. De speelsters van het Nederlands Elftal hadden stuk voor stuk kunnen kiezen voor een maatschappelijke carrière en daar veel meer kunnen verdienen, maar ze kozen ervoor om voor een minimumloon hun droom na te jagen. Een droom met Canada als bestemming.

Vroeg opstaan voor vrouwenvoetbal, ik kan het iedereen aanraden. De voetbalsupporter die zijn of haar verwachtingspatroon los kan laten zal verrast worden door de spelvreugde en het spijkerharde karakter van de wedstrijden. Het spijkerharde en de spelvreugde die vroeger zo vanzelfsprekend was binnen het mannenvoetbal. Vrouwenvoetbal is de roze pleister doordrenkt met passie, die de irritatie over het huidige plichtmatig voetbal kan genezen. Doe het nu maar, het zal je goed doen.