Hardlopen is geen sociale bezigheid. Dan kun je beter met z’n allen achter een bal aanrennen of bijvoorbeeld met een groepje aan een touw trekken. Om maar wat te noemen. Lopen is evenwel een individuele bezigheid. Uit ervaring weet ik dat veel autisten zich senang voelen bij deze eenzame bezigheid. Terecht wijst u mij op crosslopen en wedstrijden waar lieden in grote getalen collectief de benen uit het lijf hollen. Dat kan zo zijn, maar het zijn nog steeds individuen die slechts met zichzelf bezig zijn en anderen hinderlijk in de weg vinden lopen.
Het is mij echter gelukt een aantal atleten te verzamelen die uiterst sociaal zijn. Nu, dat is behoorlijk wennen moet ik zeggen. Om te beginnen luisteren ze nauwelijks naar mijn aanwijzingen. Ze zijn eenvoudig te druk met het uitwisselen van nieuwtjes, te discussiëren over de verhouding inkomen en gestegen kosten en hoe het met de fysiek gesteld is. Dit alles heb ik aan mijzelf te danken.
Het komt, omdat ik weinig gemeen heb met de gemiddelde looptrainer. Deze heeft de uitdrukking van een oorwurm met indigestie, roept uitsluitend iets dat verband houdt met supercompensatie, spiercontractie, techniek en tempowerk en is daarbij zelden tevreden. Het lijkt soms of uitsluitend onaangename mensen, die zelden of nooit voor verjaardagen worden uitgenodigd, zich aangetrokken voelen tot het vak van trainer van loopgroepen.
Daarentegen heb ik steeds op het standpunt gestaan dat lui rennen omdat ze er lol aan beleven. Daar past het nodige relativeringsvermogen en flauwekul bij. Begrijp goed, dat zulks weinig afdoet aan de kwaliteit van de training. Sterker: wie geestdriftig de baan op gaat, zal zich het snot voor de ogen lopen.
Daarom zijn er personen in mijn groep gekomen, die meer van de bourgondische snit zijn. Behalve het geklep tijdens mijn uitleg, willen ze ook voortdurend na afloop socializen in de kantine. Ze nemen worst, bier, wijn en andere spiritualiën mee, zingen mij volstrekt onbekende schlagers en tappen schuine bakken. Voorheen gingen mijn atleten direct na de training huiswaarts, maar deze levensgenieters zijn nog met geen tien paarden uit het clubhuis te trekken. Gezellige types, maar het kan wat mij betreft best een tandje minder. Ik kom gesloopt thuis na weer een polonaise.
Leuk, een ontspannen sfeer, maar de grenzen van het betamelijke worden opnieuw overschreden, nu ze met z’n allen naar een plaatselijke uitspanning willen waar gezamenlijk gegeten kan worden, terwijl men daarna denkt over een weekendje Terschelling. Ik wil dat niet. Behalve dat de eega inmiddels vragen stelt nemen de onder mijn hoede staande lopers in omvang toe, zodat het de schijn heeft dat ik een arbeidsovereenkomst heb met de Weight Watchers.
Enfin: er wordt tenminste gelachen in de groep. Dikke mensen zijn doorgaans véél vrolijker.
Erik Endich
