Mijn ervaring met de Formule I hield (ik heb het al eens eerder vermeld) in 1973 op te bestaan toen we live op de tv getuige waren van de horrorcrash die in Zandvoort een eind maakte aan het leven van de Engelse coureur Roger Williamson. Hij verbrandde levend in zijn bolide die na een botsing vlam had gevat en tegen de vangrail tot stilstand was gekomen. De race ging intussen gewoon door en zijn collega David Purdey was de enige die zich op de plek des onheils meldde, maar hij kon ondanks zijn heldhaftige pogingen niets meer doen om een fatale afloop te voorkomen. Het beeld van zijn wanhoop, woede en weerzin heb ik nooit kunnen vergeten en sindsdien is het autoracen voor mij geen sport meer, maar een risicofactor, hoewel er daarna wel veel aan de veiligheid gedaan en verbeterd is.
Ook de opkomst van ‘onze’ Max Verstappen (geboren in België en woonachtig te Monaco) heeft daar weinig tot niets aan kunnen veranderen, temeer daar de lobby voor het circuit van Zandvoort wordt geleid door een koninklijke vastgoedpooier die lak heeft aan het protocol voor gewone onderdanen en alle regels ter bescherming van het kwetsbare milieu in de lokale duinen aan zijn goudgehakte laarzen lapt. Zijn volgzame leger van slaafse kwijlers hijst hem juichend op het schild als het klimaatverwoestende circus van de capo di tutti capi zijn tenten opslaat in een bedwelmende walm van Kruidvat factor 50 en verschroeide braadworsten die kennelijk symbool moeten staan (!) voor de macho tribunecultuur van ‘daar moet een piemel in’. U merkt het, aan mij is geen geboren liefhebber verloren gegaan.
Qua sport is het ook al niet aan mij besteed. De spelregels zijn beschamend belachelijk, een tot mislukken gedoemde cocktail van chaos, anarchie en willekeur, en een darttoernooi bij Café Winkelman in Buurse is beter georganiseerd. Vorig jaar werd de arme wedstrijdleider ontslagen omdat hij tijdens de slotfase van de laatse wedstrijd in Abu Dhabi een logistieke puinhoop veroorzaakte waardoor Verstappen er lachend met de wereldtitel vandoor kon gaan. En afgelopen zondag ontpopte zich een genante vertoning toen het na de finish nog lang onrustig bleef omdat niemand wist wat er er precies aan de hand totdat een bijdehante regelrukker de verlossing bracht. Max is kampioen, hiep hiep hoera, jongens wat een feest. Van harte gefeliciteerd, maar zullen we afspreken dat we vanaf nu met Dinky Toys gaan rijden? Dat formaat past beter bij deze ernstig uit de hand gelopen vorm van gemotoriseerde folklore.
Peter Bonder
