Sport neem ik serieus, anders train ik natuurlijk geen zes keer per week. Dat wil zeggen: vier keer fitness in mijn mancave en twee keer hardlopen tijdens de trainingen die ik geef. Als ik niet voorop loop, loopt de rest – die niet luistert of indien wel, het niet begrijpt – als een kip zonder kop het veld in.
Niettemin leef ik er een beetje op los. Dat staat dus op gespannen voet met mijn sportieve aspiraties. Zo ben ik een alcoholist. Weliswaar betreft het een milde vorm, maar er gaat geen dag voorbij zonder dat ik twee glazen witte wijn drink. Hoewel het enige tientallen jaren geleden als gezond werd omschreven (men wees naar de Fransen die, hoewel notoire zuipschuiten, zelden zuchten onder hart- en vaatziekten), wordt het nuttigen van alcohol sinds heden ten dage als desastreus voor de ontwikkeling van de hersenen en de ingewanden beschouwd.
Wat het eerste betreft: denkbaar is dat ik zonder de wijn hoogbegaafd ben, aan de andere kant schept dat verplichtingen waarmee ik, een tamelijke sufferd zijnde, gelukkig niets te stellen heb. Wat het spijsverteringskanaal betreft kan ik vanzelfsprekend kakken in de periodiek van overheidswege ter beschikking gestelde kit met buisje, dat dan door gerenommeerde poepkijkers wordt beoordeeld. Het gerommel in de toiletruimte waarbij je moet kleien met je excrementen teneinde het marginale buisje te vullen: ik weiger dat. Zo ben ik in het ongewisse wat betreft de toestand van mijn darmstelsel. Maar aangezien ik door de wijn niet heel slim ben, kan ik er ook niet van wakker liggen.
Voorts: hoewel de wederhelft mij dagelijks voorziet van vers fruit en dito groenten, eet ik ook regelmatig chocolade en gesuikerde drop. Waar de gemiddelde Nederlander van snoepgoed dik wordt en behept raakt met een rottend gebit, heb ik daar geen last van. Dankzij een vlotte vertering en een reeks tanden die door een gunstige speling van het lot OK zijn, blijf ik gevrijwaard van bedoelde ellende. Hoelang dat goed blijft gaan, is natuurlijk een nog onbeantwoorde vraag.
Ten slotte ben ik gepensioneerd en vermijd ik inspanningen die ik vervelend vind. Zo ga ik ongaarne op reis, staat het verrichten van klussen bij mij gelijk aan zoiets als het drinken van ochtendurine en wil ik het liefst alle dagen vissen; bovenal geeft het met een lege blik staren door het vensterglas mij een grote mate van voldoening. Hoewel ik mij gelukkig prijs met de lang geleden aangegane relatie met mijn eega, denkt de laatste volkomen anders over genoemde zaken. Zij plaagt mij met oekazes die zien op tuinonderhoud, het schuren van raamkozijnen en het doen van boodschappen. Ik dacht aanvankelijk door de verkeerde artikelen uit de supermarkt te kopen ik dat laatste kon schrappen, maar nee: ik moet dan terug en alles weer ruilen.
Alleen sport biedt troost.
\Erik Endlich
