Woensdag kwam er een tweet langs van D66, de partij van de toekomst. Ik moest het berichtje meerdere keren lezen om de absurditeit van de inhoud op mij te laten inwerken. Op mijn scherm stond: ‘Vind jij net als Jonge Democraten voorzitter Annabel Broer dat iedere jongere zonder schuldgevoel veilig drugs moet kunnen gebruiken?’ Gevolgd door #ikmaakmedrug.
Volgens de theorie van D66 is drugsgebruik een niet meer uit onze samenleving te verbannen alledaagse praktijk. De grote winnaars zijn de ons sociaal-maatschappelijk systeem ondermijnende, hun zakkenvullende drugscriminelen. Het straatbeeld wordt mede bepaald door deze in patserige autootjes rondscheurende archetypetjes. Zij verpesten onze leefomgeving door de residuen van de ongebreidelde en vrijwel niet meer te beheersen productie overal te dumpen. Oplossing: door de staat gereguleerd en gecontroleerd drugsgebruik.
Volgens deze politieke wartaal, gepredikt door een maatschappelijke bovenlaag van ‘wetenschap, advocatuur, verslavingszorg en mediawereld’, aldus de D66 site, zou dit de oplossing zijn van het probleem. Na de grondige ophanden zijnde reorganisatie van de belastingdienst zullen D66 vriendjes bepalen of drugs onder het hoge of lage BTW-tarief moeten vallen. En een briljante toeslagensystematiek ontwikkelen opdat iedereen over een fijn drugsbudgetje kan beschikken.
Nergens lees ik op de D66 mediakanalen dat de keuze om drugs te gaan gebruiken een ongelofelijk domme is. Je toevlucht nemen tot zogenaamde geest verruimende middelen is volgens mijn overtuiging een van de slechtste keuzes die een mens kan maken. Je vergiftigt je persoonlijkheid en betreedt een schijnwereld. Het déjà vu gevoel bekroop mij omringd te zijn door mensen die mij wilden aanpraten dat ik de risee van de dit elitegroepje was. Als jonge wielrenner bevond ik mijzelf in schimmige kleedkamers soms tussen kliekjes renners die mij ervan probeerden te overtuigen dat wielrennen zonder stimulerende middelen onmogelijk was. Iedereen deed het immers, het was een normale praktijk. Ik overtuigde mijzelf ervan dat ik in het hele gezelschap de enige renner met gezond verstand was en bedankte beleefd. Om vervolgens puur natuur het peloton vaak rijles te geven.
Vraag creëert aanbod. Zo simpel is het. Dus knappe D66-koppen, wij zouden die toenemende vraag dan maar moeten accepteren? Ik heb het al eens eerder geschreven, wat mij betreft nogmaals en niet vaak genoeg. ‘Hallo elitair Nederland, dit is de oplossing: blijf met je tengels van die teringzooi af!’
Theo de Rooij
