Bonder jr. moest met de heren van EHV hockeyen in Eelde en ik zou komen kijken. Dat lijkt simpel, maar ik ben gezegend met een oriëntatievermogen van hier tot aan de overkant en dan is enige hulp geen overbodige luxe. Nu liggen de velden van HC Eelde om het makkelijk te maken in Paterswolde en dat stadje bevindt zich deels in Groningen (gemeente Haren) en Drente (gemeente Tynaarlo). Bent u daar nog? Mooi, dan gaan we. Even google’en op “eelde hockey” voor het adres en de routebeschrijving. Voor de zekerheid ook nog even de postcode “9765 EM” intikken op de navigator. Ze stuurden me via Almelo richting Hoogeveen en Assen waarna het nog een kwestie van tijd zou zijn voordat ik mijn beoogde bestemming bereikt had. Hetgeen in werkelijkheid verre van eenvoudig was, maar dat had u natuurlijk allang begrepen – anders had ik er niet zo’n lange inleiding aan gewaagd.
Even na Tynaarlo verdween de auto van het beeldscherm op de navigator, alsof ik deel uitmaakte van het orkest van Glenn Miller dat op 14 december 1944 boven Het Kanaal van de radar dreef. Chattanooga Choo Choo, dacht ik nog, maar zonder mijn Mio Moov M400 was ik net zo kansloos als de Titanic in de nacht van 14 op 15 april 1912. Dan maar de klassieke methode: een argeloze voorbijganger de weg vragen. Ik wendde me tot een prototype van de Drentse agrariërs, die volgens de overlevering zijn opgetrokken uit turf, jenever en achterdocht. Vooral dat laatste bleek bij deze man in hoge mate aanwezig: “Huh? Hokkievald’n? Wa bunt dat?” De tweede poging verliep ook al niet echt soepel: “De kokpit? Dan mu’j op ‘t vliegvald weez’n.” Passant nummer drie sprak een onverstaanbaar Drents dialect met een sterk Gronings accent: “Joa mien jong wak drak kwak rangs bangs stangs hoei loei boei.” Ja doei, antwoordde ik beleefd, want ineens zag ik mezelf weer terug op de voorruit. Nog twee kilometer en Eelde uit was gehaald. Ik ben de terugweg toch maar over Duitsland gegaan.
