Onlangs had uitschot het clubgebouw van onze atletiekvereniging buiten trainingsuren bezocht en de koperen regenpijpen van de muren gerukt. De hufters. Een maand of wat later gooiden ze met een tegel door de kantinedeur en haalden er een tv van de muur. Wat doet zo’n ding tegenwoordig: een honderd of twee schat ik. Daarbij was het toestel nog tweedehands ook. Goed: iemand had nog een tvtje staan en die hebben ze er toen weer neergezet. Afijn, ik geef op een ochtend training, zie dat er voor de kleedkamers een tegel mist en u raadt het reeds: tweede televisie weg. De fielten.
Inmiddels heeft onze atletiekclub maatregelen getroffen om het dievengilde ernstig in de weg te zitten. Wie de trap oploopt teneinde onze kantine te bereiken, wordt eerst verblind door een automatische soort van bouwlamp. Vooropgesteld natuurlijk dat het donker is. Daarbij is een hufterbestendige camera opgehangen. Je staat dus, behalve stekeblind door die felle verlichting, ook nog gekleurd op de filmbeelden.
Vreemd misschien, maar onze leden – een atletiekvereniging bestaat bijna per definitie voor een belangrijk deel uit zonderlingen – raakten gefascineerd door die camera. Het schapen-over-de-dam-effect trad op: iemand wapperde met zijn handen naast het hoofd voor die camera, een ander trok met zijn vingers de mond scheef, een derde deed een vogeltjesdans. Ik zei al: we hebben vreemde leden.
Nu was het afgelopen woensdag na de training wat later geworden in de kantine, zodat het reeds donker was. Of het door de sloten koffie kwam (we schenken geen alcohol) weet ik niet, maar ik kreeg iets baldadigs over mij en kwam tot de volgende, werkelijk geniale practical joke. Wij, dat wil zeggen lidmaten Peter, Frank en ik, haalden wat theedoeken uit de kantine en bonden deze voor onze mond: zoals je vroeger boefje speelde. Zo waren wij onherkenbaar. Vervolgens pakte ik de tv van de kast en onder de arm en aldus slopen wij op een overdreven manier de kantine uit. U begrijpt: het licht schoot aan en, zo veronderstelden wij, de camera begon te lopen. We hadden uitzonderlijk veel lol. Dat bracht mij tot de verleiding om mijn trainings- en onderbroek naar beneden te trekken teneinde aldus mijn billen aan de camera te tonen. We kwamen werkelijk niet meer bij van het lachen.
Met de tv onder de arm liep ik vervolgens met de anderen een stuk de trap af, dit met de bedoeling om de tv vervolgens weer terug te zetten. Maar mijn broek was nog tamelijk afgezakt, ik struikelde dus en greep in een reflex de trapleuning vast. Daardoor kon ik de tv niet meer houden waarna deze met de voorkant op de metalen traprede kwam. Gevolg: een barst in het beeld.
Wij zijn al een tijdje bezig om hetzelfde type tv te vinden. Hopelijk herkennen ze mijn billen niet.
Erik Endlich
