We hebben nog foto’s van járen terug: hardlopen tijdens een witte Kerst. We trainden toen op de Holterberg en foto’s daarvan waren net niet echt: alles was wit of – in het geval van de bomen – wit berijpt. Een cliché Kerstkaart leverde dat tafereel toen op. Inmiddels weten wij wel beter. Kerst is doorgaans nat. Modderig, tot treurnis stemmend, somber.
Om dat gevoel van malaise te verdringen houden wij jaarlijks tegen Kerst een heuse Kerstraining, gevolgd door een gezamenlijke maaltijd. Hoe de atleten zich vervolgens thuis vermaken weet ik natuurlijk niet, maar ze gaan na die training in ieder geval monter huiswaarts. Geen wonder.
Deze Kersttraining houden wij traditiegetrouw op de Holterberg. Het voordeel daarvan is dat het een behoorlijk geaccidenteerd terrein is, zoals het toevoegsel “berg” in de benaming reeds doet vermoeden. Dat leidt er in ieder geval toe, dat je een deel van die training droge voeten houdt. Niet voor lang, want op enig moment gaat het toch weer heuvelafwaarts naar daar, waar wij de auto’s hebben achtergelaten. Met daarin allerlei lekkers voor de afsluitende brunch.
Maar voor het zover is, gaan wij dus door de modder. Daar zijn inmiddels speciale hardloopschoenen voor ontwikkeld, die niet ààn te slepen zijn. De schoen is een soort gatenkaas, die maakt dat modder en regenwater uit de gaatjes worden geperst. Het voelt als sponzen, die bij elke pas uitgewrongen worden. Vanwege de klimatologische veranderingen die wij doormaken dragen de atleten ook ademende regenjacks, kun je een trainingsbroek tegenwoordig afspoelen onder de kraan en er is bijna geen atleet zonder een potsierlijk hoofddeksel. De regenbestendige kerst- en regenpet maken de uitrusting compleet. Ik verbeeld mij zelfs, dat er enkele hardlopers zijn die vliezen tussen de vingers krijgen. Met het klimaat evolueren wij mee.
De milde temperatuur, die watjes pleziert, maakt ook dat wij inmiddels na die obligate Kersttraining gezamenlijk buiten aan de dis gaan. Waren wij voorheen dik ingepakt om de vrieskou te bezweren en kostte het enkele decennia geleden daarom moeite om iets eetbaars te pakken en naar de mond te brengen, dit jaar was opvallend hoeveel deelnemers een dinnerjacket, een chique jurk of zelfs een luchtig maar regenbestendig pak droegen. Verder hadden veel mensen zich de moeite getroost om zelf iets op te warmen, zoals Glühwein en erwtensoep uit blik, maar ook de hotelcake en voordeelkransjes werden in een grote massa aangevoerd, terwijl er overduidelijk uit de inhoud van kerstpakketten was geput. Dat deze niet steeds van recente jaren was bleek uit de zorgvuldige wijze waarop houdbaarheidsdata waren weggehaald.
Het smaakte er, aanvankelijk in ieder geval, niet minder om. Gezellig was het in ieder geval wel. Ook een natte Kerst kan zo heel genoeglijk zijn.
Erik Endlich
