Afgelopen dinsdag was het weer zover, het jaarlijkse wielercafé van de Ronde van Overijssel. Een mooie gewoonte, ieder jaar weer. Veel goede gasten ( in de gewone zin van het woord ) die mooie verhalen vertelden en interessante bespiegelingen loslieten. Want met Iwan Spekenbrink, de grote man achter de wielerteams van DSM en alle voorgangers sinds 2008 heb je natuurlijk wel een instituut binnengehaald. Voeg daar de namen van onnder Rob Harmeling en Coen Vermeltfoort aan toe, een regionale held als Jelle Johannink en lokaal talent Mikel Berenst, met nog wat informatieve aanvulling in het ‘Vroomshoops kwartiertje’ heb je dan een programma dat staat.
Het bleek een schot in de roos, in de prachtige theaterzaal van activiteitencentrum Het Punt in Dorp van de ronde Vroomshoop waren bijna tweehonderd wielerfans aanwezig die vanaf het eerste moment opgingen in de verhalen, de verschillende visies en vooral het enthousiasme.
Ik vond het een uitstekende avond, en was gezien de reacties niet de enige. In het rijtje ‘wielercafés’ een van de beste. Ik waag me niet meer aan klasseringen, dat heb ik vorige week al gedaan. Nou vooruit, toch maar dan, ook deze komt in de top drie. Hoe die er precies uitziet hou ik voor mij. Vanaf het begin hebben Ralph Blijlevens en ik de visie gedeeld dat het om kwaliteit boven amusement moet gaan. En daar zijn we sinds 2015 mijns inziens goed in geslaagd. Gasten met een verhaal, gasten met een mening, gasten met visie, gasten met een wielerachtergrond. Ook nu, in mijn laatste wielercafé voldeden we ruim aan deze zelf opgelegde eis.
Gaf ik vorige week een top drie, ik moet u nu iets bekennen. Bewust heb ik daar het wielercafé in Wierden, enkele jaren terug, niet in meegenomen. Want die avond in het inmiddels niet meer in gebruik zijnde zalencomplex de Marke was onze hoofdgast Jos Lammertink. Een man, die van topprestatie naar topprestatie reed, door ziekte afgeremd werd, allerlei ontberingen moest ondergaan, maar altijd positief bleef. Zijn resultaten waren ondanks die ziektes fenomenaal, maar niemand wist hoeveel moeite het kostte, hoe veel inspanningen hij moest verzetten. Die avond gaf hij een uur lang toegang tot zijn wielerleven, vertelde over triomfen en teleurstellingen, zijn ziekte. Vergat ook niet om de donkere spelonken van het profwielerleven aan te geven. Mijn vragen waren kort, zijn antwoorden uitgebreid en eerlijk. Zo mooi en emotioneel was het wielercafé nog nooit, ademloos zaten de bezoekers te luisteren naar een man die volledig opening van zaken gaf.
Toch blijkt nu dat hij iets niet verteld had. Niet alleen die avond, maar helemaal nooit. Een geheim dat hij vijftig jaar bij zich droeg en nu voor een klap van ontzetting in de wielerwereld zorgde: Jos was als jonge renner jarenlang seksueel misbruikt door zijn wielerbegeleider Marinus Zonder. In de serie die Gijs Eijsink momenteel over hem schrijft op zijn site en facebook kwam hij met deze ontboezeming. Enkele dagen nadat hij aan echtgenote Annette ( eindelijk ) opening van zaken had gegeven. Het tekent de man die al die jaren dit afschuwelijke geheim met zich meegedragen heeft. Het kwam als een mokerslag binnen in de wielerwereld. Gistermiddag was ik bij hen, natuurlijk, ik was niet de enige van zijn (wieler)vrienden. Naast de emoties die zijn bericht los gemaakt had zag ik ook de opluchting op zijn gezicht. En dat gaf mij de overtuiging dat hij er goed aan heeft gedaan dit te vertellen. Ook na deze veel te lange tijd.
Maar ook hier geldt: beter laat dan nooit.
Harry Middeljans
