Als men na gemiddeld zes weken voorbereiding eindelijk weer aan het grote werk gaat beginnen, geeft dat alle betrokkenen een lekker gevoel. Men wordt echter dan gelijk met veel spanning geconfronteerd, want het is van het grootste belang om goed op te starten. Hoe je voorbereiding ook geweest is, succesvol of niet, de competitie is andere koek. De FC had natuurlijk al twee belangrijke potjes achter de rug. De Johan Cruijff Schaal is in mijn ogen niet zo belangrijk. Toch is het lekker om de punten niet te laten liggen. De manier waarop ze binnengehaald worden, is in deze fase niet zo belangrijk. Het gaat om het winnen, hoe maakt niet uit. Dit geeft de groep zo’n bak vertrouwen dat je daarmee weer verder kunt bouwen. Verlies je de eerste keer dan is Londen in last. Met FC Twente stonden we eens na een heel succesvolle voorbereiding na zeven wedstrijd op drie punten (oude telling). Veel commotie en gezeik. Uiteindelijk werden we nog derde dat seizoen, maar het heeft bloed, zweet en tranen gekost om die inhaalrace te realiseren.
Ik kan me ook nog herinneren dat we met de FC, na een slechte eerste helft van het seizoen, de eerste uitwedstrijd naar Heerenveen hadden. De voorbereiding op de tweede helft was prima verlopen en iedereen had er het volste vertrouwen in, maar het was van het grootste belang dat we de punten pakten. De wedstrijd was niet om aan te zien, we konden elkaar de bal nog geen drie keer achter elkaar toespelen. Zo belabberd en zoveel spanning! Spelbos en ik keken elkaar aan. Wat is dat nou? Uiteindelijk, drie minuten voor tijd schoot Berthil ter Avest knap van ver over de blind en te vroeg uitgelopen keeper Storm heen, 0-1. Winnen! Het gaf de ploeg zo’n boost dat we daarna niet meer verloor hebben en wederom heel hoog eindigden. Ik wil ermee zeggen dat, na een niet op oogstrelende wijze verkregen winst, het goede spel vanzelf komt. In dat verband heeft FC Twente goede zaken gedaan. Heracles laat dom heel belangrijke punten liggen, want van ploegen als RKC moeten zij wel de punten pakken.
Trouwens al die commotie om Janko begrijp ik net als Adriaanse niet. Waren Hrubesch, Ray Clarke, Cees van Kooten, Dick Nanninga, Nico Jansen, Ove Kindvall et cetera, et cetera zo van die goed meespelende spitsen? Nee, ze scoorden goals. Maar ze moesten wel bediend worden.
Verder ben ik heel content met de winstpartij van zoon Michel met Sparta Rotterdam. Als startende trainer/coach kun je niet beter beginnen. Al was het dan een karige, door een penalty verkregen 1-0 winst op Fortuna, maar drie punten zijn binnen!!
