“Je ziet er moe uit” vond mijn eega. “Je traint toch niet te hard?”
De wederhelft heeft doorgaans een scherp oog voor haar omgeving en ook dit keer viel er niets af te dingen op haar observatie. Want tegenwoordig moet ik alle zeilen bijzetten om mij vooraan te handhaven.
Er zijn twee redenen waarom ik aan die positie hecht. De eerste is, dat ik als trainer doorgaans wat gecompliceerde trainingsvormen hanteer. Ik wil de atleten immers tarten en uitdagen, opdat zij beter worden. Ingewikkelde patronen lopen rond pilonnen en met diverse tempi – dat werk. De uitleg vergt wat tijd en ondertussen kletst men monter, want het is een gezellige groep. Dat breekt mij wel eens op, zodat ik de weg wijs en ondertussen de instructies herhaal. Dat vergt begrijpelijkerwijs een inspanning, want van achteren is het moeizaam toelichten.
Het tweede punt dat mijn vermoeidheid verklaart is eerzucht. Ik kan er niet wat anders van maken. Er was een tijd, dat ik eerder als het ware in de remmen kneep, daar ik anders uit het zicht van de groep verdween. Die status is vervlogen als as in de wind. De jaren gaan tellen, een cliché maar niet minder waar. Daarbij telt mijn groep wat min of meer jonge gasten, die een tiental jaren moeten buffelen alvorens zij het wenkend perspectief van het pensioen in zicht krijgen. Zij kloppen op de deur en leggen mij derhalve het vuur aan de schenen.
Want zo werkt dat nu eenmaal en veel sporters zullen dit fenomeen herkennen. De status van een atleet hangt samen met zijn of haar positie in de groep tijdens het rennen. Hoe verder vooraan, des te belangrijker is het om de status quo te handhaven. Ik heb sporters teleurgesteld zien afhaken omdat een nieuw lid zich terstond aan de kop van het pak meldde. Ik niet: dan maar tot het gaatje gaan.
Zulks verklaart mijn vermoeidheid. Ook de kritiek van mijn partner, die mij voor gek verslijt.
Alweer een scherpe constatering, vrees ik.
Erik Endlich
