Schaatsen is een mooie sport, maar het is wel heel lang geleden dat ik met een krant op schoot de rondetijden noteerde. De echte spanning is er af, want in principe kun je de kampioenen vooraf invullen. In de prognoses, voorafgaand aan internationale wedstrijden, staan vrijwel altijd Nederlanders bovenaan en als er mogelijk sprake is van twijfel betreft het de vraag wélke Nederlandse schaatser het dan gaat worden.
Er werden dit weekend maar liefst vier Europese kampioenschappen binnen drie dagen verreden en in beeld gebracht, met vooraf vier Nederlanders als gedoodverfde favorieten. Al jarenlang is men op zoek naar aanpassingen die de sport aantrekkelijker moeten maken als kijksport. Massa-starts, ploegachtervolgingen, EK sprint, je kunt niet zeggen dat de bonden het niet proberen. Ook wordt er al heel lang nagedacht of de tien kilometer bij de heren niet geschrapt moet worden en de discussie over de waarde van een allround-kampioenschap loopt al vele jaren. Maar bereik je hiermee het gewenste effect en is dit de manier om de schaatssport weer op de kaart te zetten? Natuurlijk is vernieuwing noodzakelijk, het probleem is echter dat deze nieuwe onderdelen door dezelfde schaatsers worden verreden. Dus ook hier behoren de Nederlanders tot de favorieten en wordt het slechts spannend als er met een favoriet iets mis gaat.
Schaatsen is geen sport die wereldwijd wordt bedreven en zeker Europees gezien is er sprake van chronische bloedarmoede. Als we de schaatssport willen behouden moeten er beslist meer deelnemers uit andere landen mee gaan doen, niet als opvulling maar gewoon om de prijzen. Dat kun je alleen maar bereiken door deze sport in de andere landen meer te promoten en door kennisoverdracht. Daar moeten de bonden dus in investeren, anders is het met schaatsen binnenkort afgelopen en wordt het folklore.
Door code oranje heb ik besloten zaterdag thuis te blijven en heb vanaf elf uur de TV aangezet om naar het schaatsen te kijken, maar het was een hele zit en helaas niet bijster spannend. Je kunt Kai, Sven, Kjeld, Irene, Marit en Jorien totaal niets verwijten, maar er moet naar mijn mening echt wat veranderen. Ook als we achteruit zouden gaan schaatsen winnen Sven en Irene namelijk nog. Het is dat Jorien een mindere eerste dag had, anders was ook zij Europees kampioen geworden en waren de voorspellingen gewoon uitgekomen. Die voorspelbaarheid is de doodssteek voor deze mooie sport.
Elk jaar een WK en EK allround en een WK sprint met om de twee jaar nog een EK sprint is te veel van het goede. Organiseer om de twee jaar een WK afstanden, waar de Olympische winterspelen onderdeel van uitmaken met in de tussenliggende jaren een EK afstanden. Technisch gezien kun je na de afstandskampioenschappen een allroundklassement opmaken en hieraan ook titels verbinden. Maar het belangrijkste is dat de schaatssport zodanig gepromoot wordt, dat er binnen enkele jaren meer landen aan mee doen en er meer strijd om de prijzen ontstaat. Of moeten we Sven en Irene aan een kampioenschap laten beginnen met een aantal seconden achterstand of de regel invoeren dat je, na bijvoorbeeld drie titels, niet meer mee mag doen?
Chris Walraven
Ware woorden Chris, maar het is nou eenmaal zo dat wij NL verreweg het beste zijn, het meest innovatief, vanwege de vele banen en de talloze talenten. Laten we trots zijn op deze hegemonie, zoals de USA dat is op hun basketballers en baseballers, zoals Duitsers graag pronken met hun kampioenen en Belgen met hun modderfietsers….