Dat ik in een column aandacht zou besteden aan Ronaldo is niet vanzelfsprekend. Ik mag dit mannetje met zijn vreemde maniertjes namelijk niet. Ik ben van mening dat hij te veel met zichzelf bezig is en van gekkigheid vaak niet weet wat hij doet. Zijn lichaam is zijn tempel en hij zorgt ervoor dat we niet voorbij kunnen aan zijn, niet alleen in zijn eigen ogen overigens, goddelijk lichaam. Ik heb daar dus helemaal niets mee, maar kan niet ontkennen dat dit mogelijk ook wel iets te maken heeft met mijn eigen tempel. Ik heb overigens totaal geen behoefte om dit nader te laten analyseren, ik kan er namelijk heel goed mee leven.
Dinsdagavond zag ik echter een waanzinnig mooi doelpunt voorbij komen. Een omhaal, zoals een omhaal uitgevoerd moet worden. Hoewel er zeker een aantal mooie en spectaculaire omhalen in de geschiedenis voorbij zijn gekomen, was deze omhaal van ongekende schoonheid. De uitvoering was perfect, de amplitude fenomenaal en de actie werd op het moment suprême bekroond met een onhoudbaar doelpunt. Hoewel de commentator best lyrisch was, miste ik hier toch Hans van Zetten wel een beetje.
Ronaldo is en blijft wat voetballen betreft een uitzonderlijk goede speler, hoewel hij ook in het veld meer met zichzelf bezig is dan met zijn team. Hij doet wat hij wil en als hij niet wil, laat hij dit ook heel duidelijk merken. Maar als hij wel wil, kan niemand doen wat hij doet. Ronaldo is Real Madrid en zijn medespelers begrijpen dat dit prijzen en dus geld oplevert en nemen hier maar wat graag genoegen mee. Bedankt Ronaldo, het gaat niet van harte, maar ik kan niet om dit doelpunt heen. Ik heb van dit staaltje hogeschoolvoetbal intens genoten.
Terug naar de actualiteit van dit weekend. PSV is in mijn ogen kampioen van Nederland en AZ blijft zitten met een steeds groter wordend trauma. Ik heb iets met Rotterdam dus zat ik zondagmorgen al om 09.30 voor de buis om de marathon in deze wereldstad te volgen. Daarna met de IPad op schoot kijken naar Parijs-Roubaix en Twente-Feyenoord. De strijd onderin is heel spannend en ik begin me nu echt grote zorgen te maken dat rechtstreekse degradatie voor de club uit Enschede niet meer ontlopen kan worden. Dat ligt overigens niet aan Hake, Verbeek of Pusic. Er is onvoldoende kwaliteit aanwezig in de selectie van FC Twente en daar is één man verantwoordelijk voor, maar hij trekt uit deze catastrofe echter geen consequenties.
In de hel van het Noorden kon Niki Terpstra zijn favorietenrol niet waarmaken, dus was het daarna de beurt aan Max Verstappen. Ook dit werd een teleurstelling, want binnen twee ronden was het over en uit voor Max en helaas ook voor de kijkers. Dat Heracles vervolgens in Amsterdam niet voor een verrassing ging zorgen, kon er ook nog wel bij. Of ik al deze ellende nog een keer terug wil zien via Studio Sport, waag ik te betwijfelen. Ik hoor van iedereen dat sport goed is voor je lichamelijke gesteldheid, maar neem van mij aan dat ik mij wel eens beter heb gevoeld. Ik ga vanavond het doelpunt van Ronaldo nog een keer terug kijken om alle ellende te vergeten en daarna vroeg naar bed. Want zo’n lange sportdag is best vermoeiend.
Chris Walraven
