Ik ben niet zo van de facebook en de twitter. Wel geweest, maar er een beetje moe van geworden. Infomoe als het ware. Als een dinosaurus in Walibi. Het duizelt mij, al die verhalen van mensen die het met zichzelf getroffen hebben, nieuws manipuleren of katten en honden dingen laten doen die grappig heten te zijn – behalve voor de dieren zelf. De media vormen het platform waarop een groot deel van de gebruikers etaleert wat voor geweldig leven zij leidt. Exotische vakanties, interessante kennissen, extreme sporten, adembenebende vergezichten, bijzondere tattoos, vreemde beesten. Dan denk ik vaak: wat een razend eenvoudig leven leiden de wederhelft en ik. Een vakantiehuisje in een bos, honden uitlaten, wat sporten en lezen. Daar zit weinig spectaculair gluurporno – als het ware – bij. Brave borsten die doodsaaie dingen doen. Ik zou mij er bijna schuldig bij voelen. Daarentegen zijn er weer hypochonders die complottheorieën verspreiden, walgelijk huidziektes showen en de zelfmoordstatistiek bijhouden.
Ik heb Fb –geloof ik tenminste – afgesloten, althans ik doe er niets meer mee. Snapdinges en TikTok zijn drie generaties verder dan deze jongen. Nu is het wel zo dat mijn sporters en ik in een appgroep zitten. Handig dacht ik in mijn onschuld: stel dat ik onverhoopt verhinderd ben om deze atleten op het gebruikelijke tijdstip te begeleiden, dan kan ik ze waarschuwen. Zo van: sorry luitjes, er is wat tussen gekomen. Wil zus of zo even dit en dat doen? Dat ben ik er volgende week weer bij. Een zeldzame uitzondering, maar soms is het leven vol teleurstellingen.
Dergelijke zakelijke mededelingen voldoen evenwel niet meer in de ep. Je moet er emicons bij plaatsen, maar het liefst nog een foto van wat je dan wel aan het doen bent in plaats van training te geven. Een filmpje is nog beter. Sedert die o zo handig app weet ik dat atleet A – getuige zijn haarscherpe foto’s – kalknagels heeft, atleet B is er nooit maar stuurt foto’s van terrassen in allerlei wereldsteden waarop zij blij het glas heft, sinds C gepensioneerd is en zich grootouder mag noemen vliegen de filmpjes van dreinende kleinkinderen ons om de oren. Bespaar mij die zaken want eerlijk gezegd: het zal mij jeuken wat je in je vrij tijd doet of welke evenbeeldjes voor je voeten drentelen. Opzouten! Weg met die ongein!
Een chagrijnige reactie hoor ik u zeggen en niet getuigend van veel interesse in de medeburger. Zo is het. Ik val u toch ook niet lastig met foto’s van onze honden die zo leuk pootje kunnen geven, rijdende bewegingen maken op een poes of over iemands schoenen pissen? Dat alles gebeurt met regelmaat, maar is privé en dat wil ik graag zo houden.
Bovendien: er over schrijven is wat anders. Dat is beschaafd. Binnenkort bericht ik u over mijn allergieën, vreemde familieleden en jubeltenen. Wordt vervolgd!
Erik Endlich
