In de zomer van 1995 was ik elf. Zoals ieder jaar brachten wij onze vakanties door op campings, die rond de acht uur rijden van Oldenzaal lagen. Dat jaar hadden mijn ouders de vouwwagen uitgeklapt in Denemarken, niet ver van Legoland. De dagen waren gevuld met zwemmen en voetballen, die steevast rond een uur of vier werd onderbroken voor de Tour de France. Ook op die 18 juli. Samen met mijn vader zat ik op een goedkoop plastic kuipstoeltje in een betegeld hokje naast de toiletgroep naar een grote televisie te kijken. Het commentaar was Deens.
Het gebeurde in de afdaling van de Col de Portret d’Aspet. Je kon ze niet zien vallen. De cameraman was te laat. Er lagen fietsen en renners. Iemand met een motorhelm op keek in het ravijn alsof hij wat zocht. Ploegwagens en motoren stopten niet. Wat me opviel waren de betonnen blokken aan de kant van de weg. Het leken wel kantelen van een kasteel. Omdat de auto’s en motoren doorreden leek het een normale valpartij. Tot het moment dat de cameraman dichterbij kwam. Er was bloed. Geen schaafbloed, maar een stroom bloed. Het kwam uit een hoofd. Er lag een renner roerloos op de grond. Het leek wel of hij sliep. Een man in een beige blouse hield zijn hoofd vast. De stemming in het betegelde hokje sloeg om naar het bedrukte. Het bloed en de schok van volwassen mannen maakte diepe indruk op mij.
Ik weet nog goed dat ik een dag later met mijn vader broodjes ging halen in de campingwinkel. Zoals iedere morgen pakte hij een Telegraaf uit het rekje met daarin het nieuws van twee dagen daarvoor. Mijn ogen trokken naar een Deense krant. Op de voorpagina lag de slapende wielrenner van de dag ervoor in een plas bloed. Het bloed was zo rood dat het bijna extra ingekleurd leek. Het bleek dat de slapende renner was overleden.
Aankomende zaterdag is het alweer twintig jaar geleden dat Fabio Casartelli overleed. Donderdag vliegt het peloton weer naar beneden langs de kantelen van de Col de Portret d’Aspet. Een kasteel waar een helmloze Italiaanse ridder het leven liet.
