Tot mijn dertigste jaar heb ik in de directe omgeving van Rotterdam gewoond en het is dus niet zo gek dat ik al van jongs af aan supporter van Feyenoord ben. Ik was geen lid van de harde kern, maar wel een echte supporter en dat ben ik nog, supporter ben je in mijn ogen voor je hele leven. Ik heb echter nooit iets begrepen van de extreme en gevaarlijke vorm van zogenaamde clubliefde, die ik in die periode van dichtbij heb meegemaakt. Ik heb de haat in de ogen gezien van groepen asociale relschoppers en heb een aantal keren behoorlijk hard moeten lopen om geen klappen te krijgen. Ik heb weg moeten duiken voor de rugleuningen van stoeltjes die als scheermessen in mijn richting werden gegooid tijdens een cupwedstrijd. Ik volg het in Rotterdam tegenwoordig niet meer van dichtbij en er zal best wel wat veranderd en verbeterd zijn in de onderlinge verhoudingen, maar het feit dat de klassieker nog steeds zonder publiek van de tegenpartij wordt gespeeld, zegt natuurlijk wel wat.
Ik heb een aantal jaren later van zeer nabij meegemaakt dat supporters en zelfs bestuursleden van Heracles weigerden naar FC Twente te gaan, als beide ploegen tegen elkaarm oesten spelen. Ook daar mondde de rivaliteit uit in ongewenst gedrag, maar was het gelukkig niet te vergelijken met mijn ervaringen in De Kuip. Ook werden ooit plannen om te komen tot een gezamenlijk stadion ergens langs de snelweg ter hogte van Azelo door extreme clubliefde afgeblazen. Gelukkig zijn en worden stappen gemaakt die de verhoudingen duidelijk verbeteren, maar er liggen nog wel wat gevoeligheden over en weer. Er worden nog steeds zo nu en dan uitspraken door bestuursleden gedaan, die in mijn ogen niet echt verstandig zijn.
Afgelopen zaterdagmiddag was ik aanwezig bij de lokale derby DETO Twenterand–DOS’37 op het mooie sportpark Het Midden in Vriezenveen, waar de velden van beide clubs slechts een paar honderd meter van elkaar af liggen. Ooit was er tussen deze clubs ook sprake van een rivaliteit die verder ging dan wenselijk was. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en staan DETO en DOS-supporters gewoon samen en door elkaar rond het veld. Het kan dus wel en het was heel gezellig langs de lijn en later in de businessclub. Ook in het supportershome was het feest en zo hoort het dus ook rond een voetbalwedstrijd. Mijn complimenten voor de besturen en de supporters van beide verenigingen. Ik heb een mooie middag gehad en zag veel supporters die hun kinderen hadden meegenomen, kinderen uitgedost in zowel DOS- als in DETO-kleuren. Mooi om te zien dat dit in Vriezenveen ieder geval wél kan.
Voetbal is een sport, waar je als supporter met vrouw en kinderen naar toe moet kunnen gaan, zonder dat je bang hoeft te zijn gevaar te lopen. Of dit nu een wedstrijd tussen DETO en DOS, Heracles en Twente of zelfs Feyenoord tegen Ajax is. Zo ver zijn we zeker wat dat laatste betreft helaas nog niet, maar dat dit gaat gebeuren staat voor mij vast. Hoewel ik het niet zie gebeuren dat families met kinderen tussen de supporters op vak S gaan staan, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. De relatief kleine groep hooligans die dit feest voor heel veel anderen verpesten, gaat het uiteindelijk niet winnen. Dat dit inhoudt dat we harder moeten optreden tegen deze groep gestoorden staat voor mij echter ook vast. In Engeland, de bakermat van het hooliganisme, is dit gelukt, dus dit moet ook in Nederland lukken. Zolang dit echter nog niet is waargemaakt, is het goed toeven op en rond de velden van de amateurverenigingen en neem je kinderen en als je dit dan echt wilt, ook je vrouw gewoon mee. Voetbal is een familiesport.
Chris Walraven
FOTOGRAFIE: Jeroen Tempert
Ik hoop het je te geloven Chris. Zolang we in dit land bestuurders en politici met hele zwakke enkels aan het bewind hebben en met iedereen (zelfs met hooligans en onze gekleurde landgenoten die zich beledigd voelen als zwarte piet, te zwart is) dan gebeurd er nooit wat. We zijn nu eenmaal een land van pappen en nathouden. Het land van de kooplieden en dominees en het bekende vingertje opsteken, als ergens anders iets niet aan de haak is.
Chris, je gaat voorbij aan het hormoon testosteron. En bijvoorbeeld de invloed van het dikke geld.
Voetbal is natuurlijk geen familiesport. Je wijf en de koters neem je mee naar een wok, een pretpark of de zoo, maar naar het voetbal ga je met je kameraden, daar zuip je je klem, laat je een salvo scheten dat het niet mooi meer is en schreeuw je je huig rauw.
Slappe column, die leest als een sprookje van de breurs Grimm. Kom eens op Chris, dit is de VIVA of de Margriet niet. Een betjen pit d’r in.
Trouwens, die Jeroen oet Almelo, zou dat een Wilders-aanhanger wezen ?