In Barendrecht was afgelopen woensdag weer het jaarlijkse G-voetbaltoernooi. Ik kijk er altijd naar uit en het was wederom erg leuk. Met de gehele technische staf van Go Ahead Eagles (vier man sterk) waren we aanwezig. Een toernooi met plezier, vriendelijke strijd en veel verhalen achter de G-voetballer: het zijn de steeds terugkerende ingrediënten in Barendrecht.
De bedenker van dit toernooi is Jan Reker. De ex-trainer van onder meer PSV en Roda JC is dan ook trouw van de partij in Barendrecht. Ik sprak hem nog eventjes en vroeg wat hij op dit moment eigenlijk doet. ‘Nou’, zei Reker, ‘alleen maar reizen en genieten van het leven. Ik sterf niet in het harnas.’ Mijn oude trainer heeft het goed voor elkaar.
Wat altijd een verassing is, is het team wat wij (de staf) krijgen voorgeschoteld. Als er één hele goede speler bij loopt dan ben je meestal spekkoper. Dit jaar was dat niet het geval en van de vier wedstrijden die wij speelden wonnen wij er slechts één. De rest verloren we, maar niemand die er ook maar een traan om heeft gelaten. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het toch niet leuk is als coach tegen grote nederlagen aan te lopen. Ik blijf immers een winnaar, haha. Natuurlijk is dit op zo’n dag totaal onbelangrijk.
Toch ging ik vroeg in de ochtend een beetje in de fout toen ik mijn ‘winnaarsmentaliteit’ op een verkeerde manier liet blijken. Ik vergat even dat het niet om het resultaat maar om het plezier ging dag. In de kleedkamer deelden wij de roodgele tenues uit. Toen ik een keepershirt uit de tas trok kwam er een heel klein ventje naar mij toe, met zijn moeder. ‘Geef maar aan hem’, wees de moeder naar haar zoon, ‘hij kan goed keepen, maar is wel aan beide oren bijna doof.’ Voor ik er erg in had, antwoordde ik: ‘Ach… als hij maar kan zien.’ Een opmerking zonder enig denkwerk en totaal ongepast. Gelukkig kon de moeder er om glimlachen, en bleef mijn hersenloze antwoord zonder vervelende gevolgen. Het G-voetbaltoernooi: het blijft een speciaal evenement…
