Het is mij om het even of aanslagen in Godsnaam of in de naam van Allah plaatsvinden. Ook het feit dat één of meerdere personen, die kennelijk totaal de weg kwijt zijn, dit soort gruweldaden plegen, speelt voor mij geen rol. Cruciaal is dat afgelopen week 84 onschuldige mannen, vrouwen en kinderen, die toevallig aanwezig waren op een prachtige boulevard aan de Middellandse Zee, plotseling uit het leven zijn gerukt. Op de nationale feestdag van Frankrijk werden zij slachtoffers van weer zo’n onbegrijpelijke en afschuwelijke aanslag.
De gevolgen van alle aanslagen, waar we de laatste tijd mee worden geconfronteerd, zijn groot en onze manier van leven verandert hierdoor. Bij het boeken van een vakantiebestemming speelt het weer of het mooie landschap tegenwoordig een ondergeschikte rol. Het gaat om het inschatten van risico’s op aanslagen. Ook maken we nu vooraf een inschatting van de gevaren die we lopen bij het bezoeken van grootschalige sportevenementen. In wat voor wereld leven we eigenlijk en hoe kunnen we ons hiertegen verdedigen en vooral wat kunnen we er aan doen om deze aanslagen te voorkomen? Ik weiger te aanvaarden dat een stelletje gestoorden, op welk terrein dan ook, ons een samenleving opdringen waar de angst regeert en vrijheden (te veel) worden ingeperkt.
Maar dat dit soort afschuwelijke daden effect hebben op onze samenleving en dus ook op grootschalige sportevenementen, is helaas een feit. Iedere keer stellen organisatoren van dit soort sportevenementen zich na of tijdens zo’n aanslag de vraag: doorgaan of afgelasten? Ik herinner mij nog heel goed München 1972. Een groot dilemma, maar uiteindelijk gingen de Spelen, in aangepaste vorm, wel door. Na de aanslag in Nice werd ook getwijfeld aan het doorgaan van de tijdrit in de Tour de France en ook hier koos men voor het rijden van de etappe. Geen reclamekaravaan en een zeer respectvolle en aangepaste huldiging, maar de wedstrijd ging wel door.
Ik ben het daar volledig mee eens, we moeten namelijk een duidelijk signaal blijven afgeven aan deze aanslagplegers dat zij niet bepalen hoe wij onze samenleving inrichten en dat zij daar geen invloed op kunnen uitoefenen. Sport is belangrijk in onze maatschappij en niet alleen maar economisch. De komende Olympische Spelen verenigen weer sporters en toeschouwers uit alle uithoeken van de wereld. Je zou dit kunnen zien als een bedreiging, want mensenmassa’s vormen nu eenmaal risico’s. Van bedreigingen moet je echter kansen maken en juist de Olympische Spelen geven ons de kans te laten zien, dat we ons als maatschappij door niets en niemand laten intimideren. Wij moeten uitstralen dat “zij” ons dagelijks leven niet kunnen bepalen. Natuurlijk moeten we niet naïef zijn en zullen de beveiligingsmaatregelen enorm moeten zijn, maar voor mij staat vast: The games must go on.
Chris Walraven
