Laten we het eens over spulletjes hebben. Niet toevallig natuurlijk, want de gekte rond Black Friday leidt bij menig sporter tot de al dan niet zinloze aanschaf van allerlei. Nu wij toch met een Engelse term strooien praten we over gear – naar het schijnt. Je koopt via internet geen goederen, voorwerpen laat staan het oubollige hebbedingetjes, maar je scoort gear. Goed.
De atleet die ten behoeve van zijn of haar sport dat doet, is natuurlijk een gemiddelde, burgerlijke sporter. Want de echte jongens en meiden topsporters krijgen gear van hun sponsor. Maar u en ik moeten helaas de markt op willen wij er niet voor gek bijlopen.
Maar ja, wat is voor gek? Waar ik voorheen in bijpassende kledij van één hardloopmerk rondsjouwde – bij voorkeur Adidas en dus gingen drie strepen over mijn gehele lichaam – is deze monokeuze inmiddels not done. Alwéér dat Engels. Je hoort er bij te lopen als iemand die zijn keuze uitsluitend liet beïnvloeden door het aanbod uit het magazijn van het Leger des Heils. Maar mijn dochter, die van de modieuze is, schudde meewarig haar hoofd toen ik deze boude bewering poneerde. Nee, het leek weliswaar op een samengeraapt geheel, maar subtiele verwijzingen naar peperdure sportmerken als Bjorn Borg, Boef, Iron Claw en een rapper of zeven met een eigen merk, maken dat de schijnbaar in behoeftige omstandigheden verkerende sportmens eigenlijk een godsvermogen aan gear heeft uitgegeven.
Het kan mij inmiddels niet meer bommen: ook ik zie eruit als een tot leven gekomen lappendeken, maar dan dankzij merken als Hema, iets wat ik tijdens de Looptrainersdag heb gekregen, Rucanor die meen ik reeds ter ziele is, Scapino en af en toe iets van een gerenommeerd merk, dat ik ondertussen een decennium of drie in de kast heb hangen.
Met loopschoenen is dat anders. Ik heb vanwege wat rammelende knieën schoenen met veel demping en jaarlijks ga ik voor nieuw. Onlangs, tijdens de Looptrainersdag, was er een mevrouw die verkondigde dat er niets zo funest voor het onderstel van de loper is, als schoenen met demping. Zij verplaatste zich op een soort sok van leer, waarin dan wel weer ruimte is voor de afzonderlijke tenen. De demping is nul komma niks. Volgens deze dame verwennen wij de voeten teveel met schoeisel dat deze onderdanen lui en slap maakt. Een beetje als de huidige generatie gamers.
Die these heeft mij ernstig doen twijfelen. Moet ik het erop wagen en met die merkwaardige tenenschoentjes gaan rennen, als de Afrikaan die niet anders gewend is? Het kan maar zo zijn, dat ik dan een ongeneeslijke blessure oploop juist voordat de voeten aan die minimale schoenen gewend zijn. Of dat ik juist als een oermens met mijn berensterke hobbitvoeten demploos over de atletiekbaan en door het bos ijl, het ene record aan het andere rijgend.
Ach! Was ik maar wielrenner.
Erik Endlich
